“เหรอคะ…” เธอพยายามกลั้นเสียงให้ราบเรียบ แต่ปลายนิ้วกลับกำแน่นจนข้อนิ้วซีด
“ก็ไม่ได้แปลกอะไร”
เขายังพูดต่ออย่างไม่รู้สึกถึงแรงสั่นไหวในใจเธอ
“รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ครอบครัวก็สนิทกัน มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะคิดกันแบบนั้น”
“ค่ะ…เรื่องธรรมดา” เธอพยักหน้าช้าๆ ก้มหน้าหลบสายตาเขา
แต่เขายังคงนั่งยิ้มเล็กน้อย คิดว่าเธอคงแค่กำลังหึงเล็กๆ ตามประสาผู้หญิง แต่ในความจริงแล้วทุกคำพูดของเขากำลังกลายเป็นค้อนที่ตอกย้ำให้เธอเชื่อมั่นในสิ่งที่กำลังตัดสินใจ
ภีมพิมลไม่อยากเป็นเพียง ‘ส่วนเกิน’ ในชีวิตใคร ไม่อยากแทรกกลางระหว่างคนที่เหมาะสมกันในสายตาทุกคน เธอลุกขึ้นแล้วหลังเดินออกไปจากห้อง ก่อนที่เขาจะทันได้สังเกตว่าดวงตาของเธอเริ่มแดงก่ำ
เพราะตอนนี้ในหัวของเธอมีเพียงความคิดเดียว...
ทันทีที่มีโอกาส...เธอจะพาลูกออกไปจากที่นี่
ออกไปจากชีวิตของเขาและไม่หันกลับมาอีกเลย...
เช้าวันหนึ่ง...หลังเก็บกวาดห้อง
