ที่โรงเรียนนานาชาติของลูก ภายในห้องธุรการเธอยื่นใบลาออกให้ครูใหญ่ด้วยรอยยิ้มบางพร้อมกับคำอธิบายง่ายๆ
“ครอบครัวเรามีปัญหานิดหน่อยค่ะ คงต้องย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดหลังจากนี้”
แน่นอนว่าทางโรงเรียนจำต้องยอมรับใบลาออกเพราะชื่อของเธอคือรายชื่อผู้ปกครองของเด็กโดยชอบธรรม และพวกเขาไม่จำเป็นต้องติดต่อไปหาคนเป็นพ่อ เพราะเธียรทรรศน์ให้สิทธิ์เธอเต็มที่มาก่อนหน้านี้ ซึ่งตอนนั้นเขาคิดว่าเธอจะมีเวลาว่างมาที่โรงเรียนของลูกมากกว่าคนที่งานยุ่งทั้งวันอย่างเขา
โดยที่เขาไม่รู้เลยว่ามันจะกลายเป็นดาบสองคมที่ทำให้โรงเรียนไม่ต้องติดต่อเขาเพื่อยืนยันการลาออกในครั้งนี้
ระหว่างทางกลับบ้านใหม่ เธอกุมมือลูกไว้แน่น เด็กชายมองเธอด้วยดวงตาสงสัย
“คุณแม่…เราจะไม่ได้กลับบ้านของคุณพ่อแล้วเหรอครับ”
เธอก้มลงมองเขาสะกดน้ำตา และความเศร้าหมองเอาไว้อย่างที่สุด
“แม่ขอโทษนะคะที่ต้องพาลูกไปอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังเล็ก แต่...พ่อก
