แสงไฟในครัวส่องให้เห็นไหล่เล็กที่ขยับไปมาเป็นจังหวะ มือเรียวจับมีดอย่างคล่องแคล่ว แล้วจู่ๆ เสียงฝีเท้าหนักก็ดังขึ้นด้านหลัง ก่อนที่ร่างสูงของเธียรทรรศน์จะหยุดยืนอยู่ใกล้กัน
เธอไม่ทันได้หันไปมองแต่รับรู้ถึงความอุ่นจากตัวเขาที่แผ่คลุมมาทางด้านหลัง
“ทำอะไร”
เสียงทุ้มถามแต่ไม่ใช่คำถามที่ต้องการคำตอบจริงจัง
“หั่นผักค่ะ เดี๋ยวจะทำผัดผักรวม ตอนนี้ฉันต้มซุปกระดูกอยู่อีกเดี๋ยวคงเปื่อยแล้ว” เธอบอกและพยายามจดจ่อกับเขียงตรงหน้า
เขาก้มลงเล็กน้อยจนคางเกือบแตะไหล่เธอ
“กลิ่นหอม…แต่ฉันไม่แน่ใจว่าหอมจากในหม้อ...หรือจากเธอ”
เธอสะดุดมือตัวเองเล็กน้อยจนมีดเกือบเฉือนนิ้ว ก่อนจะรู้สึกถึงมือหนาของเขาที่เอื้อมมาประคองมือเธอไว้ทันที
“ระวังหน่อยสิ ของพวกนี้มันคมนะ”
น้ำเสียงนั้นเปลี่ยนเป็นจริงจังในเสี้ยววินาที และแทนที่จะปล่อยหลังตำหนิเสร็จเขากลับยังจับมือเธอแล้วหั่นต่อ เหมือนอยากจะสอนเด็กทำอาหาร แผ่นอกกว้
