(“ฮัลโหล”) เสียงเธอราบเรียบเหมือนทุกครั้ง
(“ทำอะไรอยู่ ฉันโทรหาตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับสาย”)
น้ำเสียงเขาแฝงความกังวลปนความแข็งกร้าว
(“พอดี...ช่วยแจ่มทำขนมน่ะค่ะเลยไม่ทันรับสาย แล้วก็ลืมโทรกลับด้วย”) เธอตอบโดยไม่ให้ข้อมูลมากเกินไป
(“แล้วลูกล่ะ”)
(“อยู่กับฉันนี่ค่ะ จะคุยกับเขามั้ยคะ”)
(“อืม”)
เธอก้มลงส่งโทรศัพท์ให้ลูกชาย
“พ่อโทรมา คุยสิลูก”
เด็กชายรับไปด้วยความตื่นเต้นซึ่งภีมพิมลกดเปิดลำโพงเพื่อที่เธอจะได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกันบ้าง
(“สวัสดีครับคุณพ่อ…”)
(“ไงครับคนเก่ง วันนี้เป็นเด็กดีรึเปล่า”)
(“ครับ วันนี้ผมช่วยคุณแม่เก็บโต๊ะด้วยนะ”)
ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถามกลับด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูระแวดระวัง
(“เก็บโต๊ะ? ที่ไหน”)
(“ก็ที่ร้านคุณแม่สิครับ วันนี้คนเยอะด้วย”)
ความเงียบคราวนี้นานกว่าครั้งแรก จนภีมพิมลเผลอเงยหน้ามองลูกชายที่ยังคุยอย่างไร้เดียงสา
น้ำเสียงของเขาเมื่อพูดต่อกล
