“งั้นก็นั่งให้ชิดกว่านี้ เผื่อร่างกายจะอุ่นขึ้นหน่อย”
“คุณหมอคะ...”
“ถ้าเธอยังไม่หาย…ฉันจะดูแลแบบนี้ทุกคืน จนกว่าจะหายใจไม่ไหว” น้ำเสียงที่เหมือนเล่นแต่ก็ต้องการจะสื่อความหมายสำคัญทำให้เธอขยับหนีไม่ออก
ดวงตาคู่นั้นแสดงออกชัดเจนจนเธอไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะไข้หรือเพราะเขากันแน่ที่ทำให้ร่างกายร้อนขึ้นกว่าเดิม
เสียงฝนข้างนอกยังคงดังไปทั่วบริเวณ ราวกับโลกภายนอกกำลังถูกตัดขาดจากทุกสิ่งในห้องเล็กๆ มีเพียงลมหายใจของสองคนที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เธียรทรรศน์โน้มตัวเข้ามาใกล้จนสายตาของเธอกับเขาเชื่อมกันอย่างเลี่ยงไม่ได้
ประกายในดวงตาของเขามีทั้งความต้องการและบางอย่างที่ลึกซึ้งเกินจะเดา มือใหญ่ยกขึ้นแตะข้างแก้มเธออย่างแผ่วเบา ก่อนที่ปลายนิ้วจะเลื่อนลงลูบผ่านแนวคางช้าๆ
“คุณควรกลับขึ้นไปพัก…” เสียงเธอสั่นน้อยๆ ขณะบอกเขา
“ฉันก็กำลังจะพัก…แต่อยากพักตรงนี้”
เขาก้มลงกระซิบที่ข้างหู ริมฝีปากของเขาสัม
