เธียรทรรศน์กลับถึงบ้านในยามค่ำเพราะเที่ยวบินดีเลย์จากสภาพอากาศที่ไม่เอื้ออำนวย แสงไฟตามทางเดินถูกเปิดไว้เพียงบางดวง เงาสลัวทอดตัวลงบนพื้นราวกับซ้ำเติมความว่างเปล่าในใจของเขา ก้าวแรกที่เหยียบเข้ามาในคฤหาสน์ เขาไม่ได้มุ่งไปที่ห้องนอนหรือแม้แต่จะถามหาเธอกับใครแต่ตรงดิ่งไปยังห้องทำงานทันที
เพราะตั้งแต่ที่นั่งรอเวลาขึ้นเครื่องนานหลายชั่วโมง เขาก็ไล่ดูภาพจากกล้องวงจรปิดย้อนหลังตั้งแต่เขาเดินทางออกจากบ้าน...และเห็นภาพภีมพิมลเดินเข้ามาในห้องนี้ ก่อนจะวางซองจดหมายสีขาวไว้บนโต๊ะทำงาน
มือหนาที่ปกติแข็งแรงกลับสั่นเทาเมื่อหยิบซองนั้นขึ้นมา ลำคอของเขาเหมือนตีบตันขณะฉีกมันออก จดหมายในมือมีเพียงหน้ากระดาษเดียว แต่ทุกถ้อยคำกลับเหมือนคมมีดที่ฝังลึกลงหัวใจ
ถึงคุณหมอ...
ฉันขอโทษที่เป็นคนวางยาคุณในคืนนั้น แต่ฉันไม่เคยต้องการทำร้ายคุณเลย ทุกอย่างเป็นเพราะฉันถูกคนกลุ่มหนึ่งบีบบังคับ พวกมันต้องการยึดบ้านของฉั
