เขาก้าวลงจากรถอย่างเชื่องช้าเหมือนมีหินก้อนใหญ่กดทับลงบนบ่า ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เขารู้…รู้ว่าภีมพิมลพาลูกหนีไปแล้ว แต่พอประตูบ้านถูกเปิดออก กลิ่นอายที่ยังเหลืออยู่ภายในกลับทำให้หัวใจของเขาแตกสลายยิ่งกว่าเดิม
บ้านที่เคยอบอุ่น กลับเงียบงันจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของตนเอง เธียรทรรศน์เดินผ่านห้องนั่งเล่น ที่มุมโต๊ะยังมีรอยปากกาของลูกที่เคยขีดเขียนทำการบ้านตรงนั้น เขาจำได้ว่าภีมพิมลมักนั่งอยู่ข้างๆ คอยสอน คอยยิ้ม คอยลูบหัวลูกด้วยความเอ็นดู ภาพเหล่านั้นวนซ้ำอยู่ในหัวเขาเหมือนแผลที่ไม่มีวันสมาน
เขาหยุดอยู่ตรงห้องครัว สถานที่ที่เธอเคยทำอาหารให้กิน กลิ่นหอมของแกงจืดยังเหมือนติดอยู่ในความทรงจำ โต๊ะเตรียมอาหารตรงกลางยังเหมือนเดิม แต่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกลับว่างเปล่า เขาเคยนั่งตรงนี้ กินข้าวพร้อมหน้าสามคนพ่อแม่ลูก เสียงหัวเราะ เสียงพูดคุยยังดังสะท้อนในหัว แต่เมื่อกะพริบตาภาพนั้นก
