หัวใจเขากระตุกวูบขึ้นมาทันที แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ความเหนื่อยล้าทั้งหมดถูกแทนที่ด้วยความตื่นตัว เขารีบถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นสะท้านทั้งจากความหวังและความตื่นเต้น
(“ใช่! ใช่ครับ…คุณจำได้ใช่มั้ยว่าไปส่งเธอที่ไหน”)
ปลายสายเงียบไปเล็กน้อยราวกับลังเล ก่อนตอบกลับมา
(“ครับ…ผมจำได้ว่าไปส่งเธอที่บ้านไม้หลังหนึ่ง ริมแม่น้ำเจ้าพระยา แถวจังหวัดนนทบุรี ผมจำได้เพราะเป็นบ้านที่อยู่ลึกท้ายซอย แล้วก็มีร้านอาหารเล็กๆ อยู่ชั้นล่างครับ ยังคุยกับเธอเลยว่าบ้านบรรยากาศดีมาก แต่เธอไม่ได้พูดอะไรเพราะดูเหมือนเธอรีบๆ”)
คำตอบนั้นทำเอาเธียรทรรศน์แทบหยุดหายใจ ดวงตาที่โรยแรงมาตลอดหลายวันมีประกายขึ้นมาอีกครั้ง ความหวังที่ดับมืดในอกเหมือนมีใครมาจุดไฟให้สว่างไสวขึ้นมา เขารีบยื่นข้อเสนอออกไปโดยแทบไม่คิด
(“คุณ…คุณช่วยพาผมไปที่นั่นได้มั้ย ผมจะให้ค่าเสียเวลาหนึ่งหมื่นบาท ขอแค่คุณพาไปให้ถึงบ้านหลังนั้นเท่านั้น ผมไม่อยาก
