“รีบไปเถอะครับ…ไม่มีเวลาแล้ว”
ภีมพิมลลังเลเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะตัดสินใจพาลูกตามเขาออกไปโดยไม่ทันสงสัยอะไรอีก ลืมแม้จะหันไปบอกลูกจ้างสาวที่ยืนล้างจานด้านหลังแต่ก็คิดว่าอีกฝ่ายคงได้ยินหมดแล้วเพราะร้านมีพื้นที่ไม่กว้างนักปกติแค่คุยกันปกติเสียงก็ดังไปถึงหลังบ้าน
รถยนต์สีดำสุดหรูเสียงเครื่องยนต์เงียบกริบแล่นออกจากซอยเล็กๆ ริมแม่น้ำตัดเข้าเข้าสู่ถนนใหญ่ แสงไฟริมทางทอดผ่านหน้าต่างกระทบใบหน้าอันซีดเผือดของภีมพิมล เธอกอดลูกแน่นเหมือนจะใช้ร่างเล็กๆ ของน้องธรณ์เป็นเกราะกำบังหัวใจที่กำลังสั่นสะท้าน
“คุณหมอ…เราจะไปโรงพยาบาลไหนคะ?”
เธอถามขึ้นเสียงเบาแต่แฝงความตื่นตระหนก
พงศวัตจ้องถนนตรงหน้า มือใหญ่กำพวงมาลัยแน่น
“บอกไปคุณก็อาจจะไม่รู้จัก ผมจะพาไปเอง”
คำตอบสั้นๆ แต่ไม่ชัดเจน ทำให้ใจเธอหวิววูบ ความไม่ไว้ใจเริ่มก่อตัวเพราะเพิ่งจะนึกได้ว่าถึงเขาจะเป็นเพื่อนกับเธียรทรรศน์แต่ก็เป็นพี่ชายของพลอยไพล
