เธียรทรรศน์เหมือนอ่านความลังเลจากแววตาเธอได้ เขาจึงก้มลงกระซิบข้างหู
“ฉันรู้ว่าเธอรักลูกมากเกินกว่าจะปฏิเสธ และ...นี่คือบทลงโทษของการเป็นแม่ใจร้ายตลอดสี่ปีที่ผ่านมาของเธอ”
หลังประโยคนั้นเขาก็ทำให้เธอรู้ว่าเขามีอำนาจเหนือเธอมากแค่ไหน และหากสถานะเมียลับจะทำให้เธอมีสิทธิ์ในตัวลูกได้มากเท่าที่เขาบอก เธอก็จะยอมรับบทลงโทษที่เขาหยิบยื่นให้
แม้ว่ามันจะทำให้เธอต้องเจ็บปวดแทบขาดใจก็ตาม...
กว่าเขาจะยอมปล่อยเธอลงมาก็เกือบเที่ยง ภีมพิมลยืนตักแกงเขียวหวานไก่ลงชามอย่างตั้งใจ หลังจากทำผัดกะเพราและไข่เจียวกุ้งสับไปแล้ว เธอพยายามจดจ่อกับงานตรงหน้าเพื่อไม่ให้คิดถึงคำพูดของเขาในตอนเช้า
แต่ไม่กี่นาทีต่อมาเงาร่างสูงก็ปรากฏตรงประตูครัว เธียรทรรศน์ยืนพิงกรอบประตู เขายืนกอดอกมองเธอทำอาหารโดยไม่พูดอะไร สายตาคมนั้นเหมือนกำลังมองผ่านเสื้อผ้าทุกชั้นจนเธอรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว
“ทำไมเงียบจัง คนอื่นไปไหนหมด” เสีย
