สายตาบอกทุกอย่าง...2
614 คำ
“ทีอย่างเนี้ยน่ะเร็ว” บดินทร์บ่นไล่หลังหญิงสาว แต่เธอก็หาได้แคร์ไม่ ชั่วโมงนี้การเอาตัวรอดไปวันๆ น่าจะสำคัญที่สุด เขาอยากจะบ่นอะไรก็เชิญบ่นเลย ตราบเท่าที่เธอยังรอดจากปากเหยี่ยวปากกาอย่างเขาเธอก็ไม่สนใจหรอกว่าเขาจะบ่นเธอว่ายังไง
ความวุ่นวายในตอนเช้าจบลงไป ภารกิจที่เธอจะทำต่อไป นั่นก็คือการเข้าไปที่ไร่กับเขา ซึ่งเขามีคนขับรถอยู่แล้ว เธอก็มีหน้าที่แค่คอยไปดูแลเขา ช่วงเวลาที่ได้ออกไปที่ไร่มันทำให้นาถนารีมีความสุขมาก ธรรมชาติ ป่าเขา แมกไม้ มองไปทางไหนก็สบายตาไปหมด นี่สินะที่เขาเรียกว่าความสุขสงบท่ามกลางธรรมชาติ
เขาในมุมที่เธอยังไม่เคยเห็นช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ ร่างกายที่พิการไม่ใช่อุปสรรคเลย เขายังสั่งการและดูทุกอย่างได้อย่างคล่องแคล่ว ไร่อุ่นรักแห่งนี้จึงเติบโตแบบก้าวกระโดด มีเม็ดเงินหมุนเวียนอยู่ในไร่มหาศาล เขาปลูกพืชให้ผลผลิตออกนอกฤดูกาล และทดลองปลูกสินค้าตัวใหม่เรื่อยๆ ทำให้ไร่อุ่นรักของเขามีชื่อเสียงยาวนาน และนอกจากนี้คุณภาพของสินค้าที่ออกจากไร่อุ่นรัก ทำให้ลูกค้ามั่นใจและเชื่อใจถึงคุณภาพของผลผลิตของที่นี่
“คุณอยู่แบบนี้ทั้งวันเลยเหรอคะ” ด้วยความสนใจทำให้หญิงสาวเอ่ยถามออกไป
“ใช่ นี่แหล่ะชีวิตชาวไร่ มันน่าเบื่อสำหรับคนกรุง คุณล่ะเบื่อหรือยัง” บดินทร์เอ่ยออกมาอย่างไม่คิดอะไร คนเมืองกรุง ถ้ามาเที่ยวที่นี่ชั่วคราวคงได้ แต่ถ้าจะให้มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มันคงเป็นเรื่องยากแน่ๆ
“ยังไม่เบื่อค่ะ ดีซะอีก ที่นี่เงียบแบบที่ฉันชอบเลย” นาถนารีไม่ได้ตอบเอาใจ แต่เพราะที่นี่เงียบสงบคล้ายบ้านที่ต่างจังหวัดของเธอ การอยู่ที่นี่เธอเลยไม่ต้องปรับตัวอะไรมาก
“อยู่ไปอาจจะเบื่อก็ได้ อยู่กับคนพิการอย่างผมมันไม่มีอะไรให้สนุกหรือตื่นเต้นหรอกนะ” เสียงของชายหนุ่มเจือความกังวลเล็กน้อย
“แหม...น้อยใจไปได้ ฉันสัญญาแล้วกันนะว่าฉันจะทำหน้าที่ภรรยาของคุณจนกว่าคุณจะกลับมาหายดี ถ้าวันนั้นคุณไม่ต้องการฉัน ฉันยินดีจะไปจากที่นี่” นาถนารีเอ่ยออกมาจริงจัง เธอเข้าใจเขา เขาคือคนป่วยคนหนึ่ง เขาควรจะได้รับการดูแลจากใครสักคน
“อย่าสัญญาอะไรเลย คำสัญญามันไม่มีอยู่จริงหรอก” บดินทร์เอ่ยออกมาเสียงเศร้า เพราะนึกถึงคำสัญญาของผู้หญิงที่เต็มไปด้วยความหลอกลวงอย่างอัปสรสววรค์
“ฉันไม่เหมือนคนอื่นที่คุณเคยผ่านมา ลองมาดูกันสิว่าฉันจะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคุณได้มั้ย” นาถนารีเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เขาคงมีแผลใจแผลใหญ่สินะ เขาถึงได้ไม่เชื่อมั่นในคำสัญญาที่เธอให้ไว้ เพราะคิดว่าเธอจะเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยผ่านมา
“เอาเป็นว่าผมจะรอดูแล้วกัน” บดินทร์เอ่ยออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อเท่าใดนัก แต่เขาก็ไม่อยากจะขัดเธออีกแล้ว มันเลยทำให้ทั้งสองจมอยู่กับความเงียบ ก่อนที่ตะวันจะค่อยๆ ลาลับขอบฟ้าไป หญิงสาวจึงพาชายหนุ่มมาที่รถ แล้วเดินทางกลับไปยังบ้านไม้ทรงไทยหลังใหญ่ของเขา
- ผู้เขียน
