ตอนที่ 16
ขณะที่กระเป๋ารถเมล์กำลังยืนสอบถามพวกมันด้วยสีหน้าสงสัย ชายหนุ่มร่างใหญ่ที่นั่งจับข้อมือของพริมาล็อกอยู่เหนือศีรษะเมื่อสักครู่ มันก็แอบส่งสายตาข่มขู่เธออย่างเย็นเยียบ พลางหยิบมีดพับขนาดเล็กออกมาให้เธอเห็นแวบหนึ่ง ปลายมีดสีเงินวาววับสะท้อนแสงไฟภายในรถ ราวกับเป็นการส่งสัญญาณเตือนที่แสนอันตราย...ว่าเธออย่าได้ปริปากบอกกระเป่ารถเมล์คนนั้นหรือใคร ๆ อย่างเด็ดขาด
พริมาสบตากับคมมีดวาววับนั้นเพียงเสี้ยววินาที ความหวาดกลัวก็แล่นริ้วไปทั่วร่าง เธอมองไม่เห็นใครในยามนี้ที่จะมีความสามารถพอจะช่วยเหลือเธอได้ เธอจึงกัดริมฝีปากแน่น ยอมที่จะเงียบเสียดีกว่า
พริมาตัวสั่นเทิ้มราวกับลูกนกน้อยที่ถูกจับไว้ในอุ้งมือใหญ่ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับใคร น้ำตาเอ่อคลอหน่วยจนภาพทุกอย่างพร่าเลือน เธออยากจะตะโกนก้องให้ทุกคนได้รับรู้ถึงความน่ากลัวที่เพิ่งเผชิญ แต่ความหวาดกลัวต่อคมมีดวาววับเมื่อสักครู่ มันกลับจุกอย
