แม้จะผ่านมาหลายวันแล้ว แต่ภายในห้องนอนก็ยังมีกลิ่นหอมของอารดาหลงเหลืออยู่ ความทรงจำที่เคยมีหล่อนเดินอยู่ภายในห้อง มันทำให้พาทิศรู้สึกราวกับกำลังร่วงหล่นลงไปในหลุมสีดำ
ทำไมเขาจะต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ ทั้งๆ ที่
อารไม่ใช่ผู้หญิงที่เขารัก แต่ยามที่หล่อนไม่อยู่ เขากลับรู้สึกคิดถึง
ศีรษะทุยได้รูปของพาทิศสะบัดแรงๆ ราวกับต้องการขจัดความคิดที่ตัวเองไม่ยอมรับให้ออกไปจากสมอง แต่ก็ทำได้ยากเย็นเหลือเกิน
เขาถอนใจออกมา กำลังจะเดินออกจากห้องนอน แต่แววดาวที่ก็เดินออกมาจากห้องน้ำเสียก่อน เจ้าหล่อนเดินเข้ามาสวมกอด
“จะไปทำงานแล้วเหรอคะ”
“ครับ”
ทำไมเขาถึงไม่ได้รู้สึกมีความสุขอย่างที่ควรจะเป็นเลยนะ
เพราะอะไรกัน
พาทิศดันร่างอวบอัดของแววดาวออกห่างจากตัว
“ผมจะให้คนใช้จัดห้องใหม่ให้คุณนะแวว”
“ทำไมต้องจัดห้องใหม่ด้วยล่ะคะ ห้องนี้ก็ดีอยู่แล้วนี่”
“ห้องนี้ไม่เหมาะหรอก”
“ทำไมล่ะคะ” แววดาวหน้างอ
“เพรา
