บทที่ 12 ไม่กล้าทำ

1295 คำ

กนกรดาเดินขึ้นมาจากสระน้ำมา เดินไปหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดตาที่อยู่บนโต๊ะข้างสระน้ำมาสวมใส่ปกปิดร่างกายเอาไว้ ร่างบางกลับมานั่งที่เตียงหวายริมสระที่เดิมของเธอ เจ้าหล่อนยกไวน์ขึ้นมาจิบเบาๆดวงตากลมโตมองไปรอบๆ บรรยากาศยามค่ำคืนมันช่างเงียบสงบเหลือเกิน ลมทะเลพัดเข้าฝั่งจนเธอเริ่มจะหนาวสั่น แคทเธอรีนขึ้นมาจากสระน้ำพอดีเอ่ยกับเพื่อนสาว “กลับห้องพักกันเลยไหมดา ฉันเริ่มหนาวแล้วละ” “ฉันก็หนาวเหมือนกัน อะ…เสื้อคลุมจ้าเคท” รดายื่นเสื้อคลุมที่เธอหยิบมาเตรียมไว้ให้กับเพื่อนสาว “ขอบใจจ้ะ” เเคทเธอรีนเอ่ยขอบคุณเพื่อนรัก มือเรียวเล็กหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวมาสวมใส่ “พวกพี่ก็ตามสบายกันเลยนะคะ เคทกับดาขอตัวก่อน” เคทเอ่ยกับกลุ่มเพื่อนพี่ชาย ทุกคนพยักหน้ารับรู้ สองสาวเดินออกไปตรงไปยังห้องพักของตนเองทันที ควินตันตั้งท่าจะลุกขึ้นเตรียมจะแอบเดินตามรดาไป “ใจเย็นหน่อยไอ้เสือสุ่ม จะรีบไปไหนวะ” แทนไทเอ่ยถามควินตันอย่างรู้ทัน แต่ที่ถามเพราะแค่อยากกวนประสาทเพื่อนรักมากกว่า “...” ควินตันไม่พูดอะไรและไม่รีรอฟังเสียงใคร ก้าวเดินมุ่งไปยังห้องของร่างบางที่เขาอยากจะจับเจ้าหล่อนกินใจจะขาด รดาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ร่างบางอยู่ในชุดนอนเซ็กซี่สายเดี่ยวสีขาวผ้าซาติน กำลังนั่งไดร์ผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ติ๊งต่องง..ติ๊งต่องง “เคทหรอจ้ะ” ตะโกนถามออกไปแต่ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา ดึกดื่นป่านนี้ไม่น่าจะมีใครมาเคาะห้องเธอได้ถ้าไม่ใช่เพื่อนรักของเธอ ‘เคทน่าจะลืมของหรือเปล่านะ’ รดาครุ่นคิดอยู่ในใจ ติ๊งต่องง..ติ๊งต่องง “มาแล้วจ้าๆ” ร่างบางก้าวไม่ถึงสิบก้าวก็มาถึงหน้าประตู เธอรีบเปิดประตูทันที รดาชะงักไปชั่วครู่เพราะคนที่มาเยือนไม่ใช่เพื่อนรักของเธอ แต่กลับเป็นพี่ชายของเพื่อนรัก ทันใดนั้นเอง ชายหนุ่มดันประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว แทรกร่างกายสูงใหญ่เข้ามาในห้องคนตัวเล็ก ชายหนุ่มรีบหันไปปิดและกดล็อคประตู “พะ..พี่ควินตัน” ดวงตากลมโตตื่นตระหนก ชายหนุ่มก้าวไปหาร่างเล็กอย่างว่องไว “ขะ..เข้ามาทำไมคะ” "จะถามคำถามที่ตัวเองก็น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วทำไม หืมมรดา" ควินตันเอ่ยขึ้น “ออกไปค่ะ” รดาพูดเสียงสั่นพร้อมกับยกมือเรียวเล็กขึ้นมาปิดหน้าอกของตัวเองเอาไว้เพราะชุดที่เธอใส่มันช่างหวาบหวิวนัก ชายหนุ่มร่างกำยำไม่ตอบ เดินปรี่เข้ามากอดรัดรดาไว้แน่น ร่างบางเริ่มดีดดิ้นออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม กลิ่นกายของคนร่างบางมันช่างเย้ายวนใจเขาเหลือเกิน ใบหน้าคมเข้มซุกลงไปยังซอกคอขาวเนียนขบเม้นเบาๆ รดาขนลุกซู่กับสัมพัสของควินตัน ใจดวงน้อยเต้นแรงผิดจังหวะ มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วร่างกายหญิงสาวมาหยุดอยู่ที่หน้าอกอวบอิ่มบีบขยำแรง “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!” รดาเอ่ยขึ้นอย่างตื่นตระหนก ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงของหญิงสาว มือบางทุบอกแกร่งสุดแรง แต่ทว่าร่างกำยำกลับไม่รู้เจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว เขากลับกอดรัดหญิงสาวแน่นมากขึ้นกว่าเดิม ร่างบางโดนผลักลงบนเตียงนุ่ม ชายหนุ่มตามลงมาทาบทับบนตัวหญิงสาวทันที "ปล่อยนะ พี่อย่าทำแบบนี้นะ ดาขอร้อง!!" "พูดมาก" พูดจบชายหนุ่มก็ประจบจูบลงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มบดขยี้อย่างหื่นกระหาย ร่างใหญ่ส่งลิ้นสากเข้ามาหยอกล้อลิ้นเรียวเล็ก มือของชายหนุ่มก็ยังคงทำหน้าที่บีบขยำอกอวบของหญิงสาวจนเธอรู้สึกเจ็บไปหมดแล้ว มือเล็กที่เคยทุบตีเขาอยู่เมื่อครู่อยู่ดีๆหญิงสาวก็หยุดการทระทำ หึ เขาคิดไว้แล้วไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหน้าไหนก็ต้องยอมให้เขาทั้งนั้นแหละ ชายหนุ่มถอนริมฝีปากหนาออกจากริมฝีปากบาง เงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างบาง ก็พบ 'น้ำตา' ไหลอาบสองแก้มของหญิงสาว ดวงตากลมโตที่ตอนนี้มีน้ำใสๆไหลออกมา ชายหนุ่มชะงักไปชั่วขณะ เขาหยุดการกระทำที่ป่าเถื่อนของตัวเองเพียงเพราะเห็นน้ำตาของผู้หญิงตรงหน้าหรอ นี่เขาเป็นอะไรไปเนี่ย เขาไม่ใช่คนที่แค่เห็นน้ำตาผู้หญิงแล้วจะใจอ่อน แต่พอเป็นหญิงสาวตรงหน้าเขากลับใจอ่อนทันที "ฮืออๆ ปล่อยดาเถอะนะคะ ขอร้อง" หญิงสาวร้องไห้โฮสะอึกสะอื้น จนชายหนุ่มรู้สึกสงสารเธอ เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร แต่เขาไม่สามารถทำสิ่งเลวทรามกับเธอต่อได้ "เงียบ ไม่ทำแล้ว" ควินตันเอ่ยขึ้น แต่หญิงสาวก็ยังไม่หยุด เธอยังคงร้องไห้โฮอยู่เหมือนเดิม จนควินตัวไม่รู้จะทำตัวยังไง "ดา พี่ไม่ทำแล้ว เลิกร้องได้แล้ว" หญิงสาวปลายตามองชายหนุ่มด้วยสายตาหวาดระแวง พูดจบร่างกำยำล้มตัวลงมานอนข้างๆ คว้าร่างบางดึงหญิงสาวมากอดแนบชิดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย "ออกไปเถอะค่ะ" "ไม่ออก เลิกไล่ได้แล้วจะไม่ทำอะไร แค่จะนอนกอด" "ไม่ ออกไป" หญิงสาวเริ่มจะดีดดิ้นออกจากอกแกร่งอีกครั้ง "หยุด ถ้ายังไม่เลิกพี่จะไม่ห้ามตัวเองแล้วนะ" รดาเงียบไม่กล้าขยับตัวหรือแม้แต่ส่งเสียงใดๆ ออกไป เธอรู้ว่าชายหนุ่มที่โอบกอดเธออยู่เป็นคนพูดจริงทำจริง "นอนสะ" จุ๊บ พูดจบชายหนุ่มก็กดจูบลงบนหน้าผากมนอย่างเเผ่วเบา เขาต้องพยายามข่มอารมณ์ดิบของตน ส่วนคนตัวเล็กก็ต้องพยายามข่มตาหลับ ผ่านไปสักพักทั้งหญิงชายก็เข้าสู่ห้วงนิทรา.. เช้าวันใหม่ แสงแดดยามเช้าเล็ดลอดผ่านม่านเข้ามา ควินตันรู้สึกตัว ตื่นขึ้นมามองร่างเล็กที่ตัวเองกกกอดอยู่ทั้งคืน เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงทำร้ายจิตใจคนร่างเล็กในอ้อมกอดเขาไม่ลง รดาค่อยๆลืมตาขึ้นพบชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลานอนจ้องหน้าเธออยู่ "หิวไหม" ควินตันเอ่ยถามหญิงสาวเสียงแผ่วเบา "พี่ปล่อยดาได้แล้วค่ะ" "ถามว่า หิวไหม" ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่หนักแน่น "เอิ่มม..ยังค่ะ" "อือ " "กลับห้องตัวเองได้แล้วค่ะ เดี๋ยวอีกสักพักเคทก็คงมาตามดาแล้ว" ชายหนุ่มนิ่งไม่ตอบกลับอะไรเอาแต่มองหน้าร่างบาง "กลับกันวันนี้ใช่ไหม" ควินตันเอ่ยถาม "ใช่ค่ะ" "อือ " ชายหนุ่มยอมปล่อยมือออกจากหญิงที่เขานอนกอดไว้ทั้งคืน เขายังไม่อยากปล่อยรดาเลยจริงๆ อยากจะนอนกอดร่างนุ่มนิ่มไว้ทั้งวันทั้งคืนเลย "กลับกันดีๆละ" ชายหนุ่มพูดจบก็ลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม เดินออกไปจากห้องอย่างนิ่งเงียบ "อะไรของเขากัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย" หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางยกมือขึ้นมาทาบอกตัวเอง ใจดวงน้อยเต้นแรงผิดจังหวะ กลิ่นกายชายหนุ่มยังคงลอยอบอวลอยู่ในห้อง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more