ตกเย็น
“พอกินได้เปล่าริน” กระทิงมองดูหน้าตาอาหารที่ชาวบ้านบนดอยทำมาให้ มันดูเหมือนจะเผ็ดมากเลย
“กินได้สิ มีแต่อาหารน่าอร่อยทั้งนั้นเลยเนี่ย”
“นี่เป็นของที่พวกชาวบ้านคิดค้นขึ้นทำเองครับ คุณกระทิงกับคุณดารินลองชิมดูนะครับ เผื่อว่าจะติดใจแล้วจะลองเอาไปทำเป็นผลิตภัณฑ์ของตัวเอง ชาวบ้านที่นี่ยินดีขายให้ครับ”
“อ๋อ ขอบคุณมากนะครับ ฝากขอบคุณชาวบ้านทุกคนด้วยครับที่ดูแลเราสองคนดีขนาดนี้”
“ไม่ใช่แค่พวกคุณหรอกครับที่ชาวบ้านดูแลแบบนี้ แต่ทุกคนที่ขึ้นมาที่นี่ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีตลอด”
“ดีจังเลยนะครับ”
“มากินข้าวด้วยกันก่อนสิคะคุณอา อาหารเยอะแยะเลย เราสองคนกินไม่หมดหรอกค่ะ”
“ตามสบายเลยครับคุณดาริน ผมจะกลับไปกินข้าวกับภรรยาครับ”
“อ๋อ รินลืมไป ขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ค่ะคุณอา”
“เมื่อกลางวันพี่ขอโทษนะ”
“ขอโทษเรื่องอะไรคะ?”
“ขอโทษที่พี่จูบรินไ
