เช้าวันต่อมา
ร่างเล็กบิดตัวเล็กน้อยเมื่อความร้อนจากแสงแดดสาดส่องมาสัมผัสใบหน้าของเธอ ดวงตากลมค่อยๆ ปรือขึ้นมองรอบๆ ตัว
“อื้มอ๊ะ! ซี๊ด..” เมื่อขยับตัวอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่ส่วนล่างก็แปล๊บขึ้นมาทันที “เจ็บจังเนี่ย..”
ดารินพยายามหยัดกายให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะหยิบชุดนอนขึ้นมาสวมใส่แล้วเดินออกไปข้างนอกห้อง
“ตื่นแล้วเหรอคะคุณ” มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนเตรียมอาหารอยู่ เธอหันมาทักทายดารินด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
“เอ่อ..คุณเป็นใครเหรอคะ แล้วนี่ทุกคนหายไปไหนหมดคะ คุณอากับพี่กระทิงหายไปไหน”
“สองคนนั้นเข้าไปคุยเรื่องการซื้อขายกับหัวหน้าคนงานตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ พี่เป็นภรรยาของพี่หวังคนที่คุณเรียกว่าคุณอานั่นแหละค่ะ”
“อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“คุณกระทิงบอกว่าเมื่อคืนคุณดื่มหนักเลย ก็เลยคิดว่าคุณน่าจะตื่นสายก็เลยไม่ได้ให้คุณไปด้วย พี่ก็เลยมาเตรียมอาหารให้คุณนี่แหละค่ะ”
“ขอบคุณมากนะคะ เป็นภาระพี่
