เช้าวันต่อมา
“จะไปไหนแต่เช้าอีกลูก พักนี้ไม่อยู่ติดบ้านเลยนะ” เดียร์เอ่ยทักลูกสาวตามปกติ แต่พักนี้ดารินดูแปลกตาไปมาก เพราะเธอไม่เคยอยู่ติดบ้านเลยตั้งแต่กลับมา
“รินจะออกไปที่บริษัทของเราค่ะ กะว่าจะไปทำความรู้จักกับทุกคนเอาไว้ เวลาได้ร่วมงานกันจะได้ไม่ต้องเขินอาย”
“อ๋อ ให้แม่โทรไปบอกเลขาก่อนมั้ยลูก”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ รินอยากไปเงียบๆ ค่ะ”
“แล้วไม่กินข้าวก่อนเหรอลูกเดี๋ยวจะปวดท้องเอานะ วันนี้แม่ให้แม่บ้านทำข้าวต้มของโปรดของเราด้วย อยู่กินข้าวเช้ากับพ่อแม่ก่อนสิลูก” ต่อให้ลูกทั้งสองคนจะโตแค่ไหน แต่ความห่วงใยของคนเป็นพ่อแม่ก็ยังเหมือนเดิม อาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“อ่า…รินกลัวว่ามันจะสายน่ะค่ะ ต้องแวะไปหาพี่กระทิงอีกด้วย วันนี้ต้องไปหลายที่ขอโทษด้วยนะคะคุณแม่”
“เอางั้นเหรอลูก”
“ค่ะคุณแม่ เอาไว้เสร็จเรื่องวุ่นวายพวกนี้แล้วรินจะมานั่งกินข้าวด้วยทุกวันเลย”
“ถ้าอย่างนั้นก็ขับรถดีๆ นะลูก”
“
