โรงพยาบาล
“กระทิง! แยมนึกว่าคุณจะไม่มาหาแยมซะแล้ว” หญิงสาวแสดงสีหน้าที่บ่งบอกว่าดีใจมากที่ได้เจอกับชายหนุ่ม
“คุณเป็นยังไงบ้างล่ะ อาการเป็นยังไงบ้าง” เขาถามเสียงเรียบ
“คุณหมอบอกว่าดีขึ้นเยอะแล้วค่ะขาก็ไม่ค่อยเจ็บแล้ว”
“แล้วนี่หมอให้คุณออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่?”
“คงอีกสองสามวันมั้งคะ ไม่แน่ใจเหมือนกัน”
“อ๋อ..”
“คุณจะมารับแยมที่นี่หรือเปล่าคะ แยมไม่อยากนั่งรถกลับบ้านคนเดียว ขาก็ยังไม่ค่อยหายดีด้วยแยมกลัวล้ม”
“ผมขอถามคุณหน่อยนะ วันที่เกิดเรื่องคุณไปทำอะไรที่คลับนั่น?”
“เอ่อ…แยมไปรับน้องสาวค่ะ น้องสาวบอกให้ไปรับที่นั่น”
“แน่ใจนะ”
“ค่ะแน่ใจค่ะ ทำไมถึงมาถามแยมแบบนี้ล่ะคะ มีใครไปบอกอะไรคุณอีกหรือเปล่า”
“ไม่มีใครบอกอะไรผมหรอก” กระทิงตอบพร้อมกับสีหน้าที่เรียบนิ่ง
“แล้วทำไมคุณ?”
“ผมแค่อยากรู้น่ะ ตอนออกจากโรงพยาบาลคุณก็ให้น้องสาวของคุณมารับก็แล้วกัน ผมคงไม่ว่างมารับคุณหรอกผมต้องทำงาน
