หลายวันต่อมา
“เป็นไงบ้างครับคำปัน เรียนวันแรก” ดารินเดินมารับคำปันที่เพิ่งจะกลับมาจากโรงเรียนที่หน้าบ้าน โดยมีการ์ดเป็นคนขับรถไปรับไปส่งทุกวัน เพื่อที่จะรอให้คำปันคุ้นชินกับเส้นทางมากกว่านี้ แล้วถึงจะยอมให้แกนั่งรถรับส่งประจำโรงเรียนไปได้
“สนุกมากครับพี่ริน เพื่อนๆ คุณครูน่ารักมากครับ”
“งั้นก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ จะได้ลงมากินข้าวด้วยกัน” ด้วยความที่ดารินเป็นลูกสาวคนเล็ก และเธอก็เด็กที่สุดในบ้าน การที่มีคนอายุน้อยมากกว่าเธอเข้ามาอยู่ในบ้านด้วย มันทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นและรู้สึกว่าตัวเองนั้นมีน้องชายเพิ่มขึ้นมาอีกคนนึง
“ครับพี่ริน”
และคำปันก็เป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย ไม่ดื้อ ไม่เถียง แต่ก็มีขัดบ้างถ้าหากเห็นความไม่ถูกต้อง ในตอนแรกก็เหมือนเด็กที่ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา แต่อาจจะเป็นเพราะแปลกที่ และแปลกหน้าแปลกตาผู้คนด้วย เลยทำให้ไม่กล้าพูดอะไรกับใคร แต่พอเริ่มคุ้นชินก็เริ่มเป
