สองปีต่อมา…
“ไง สบายดีหรือเปล่า” เสียงสุริยันเอ่ยถามรุ่นน้องหนุ่มที่ตอนนี้กำลังลงพื้นที่หาเสียงอย่างหนักในการเป็นแคนดิเดตนายกในปีนี้
“สบายดีครับ” พิเชษฐ์ตอบกลับพลางนั่งลงยังเก้าอี้ที่นั่งภายในห้องทำงานของชายสูงวัยที่ตอนนี้นั้นดูไร้เรี่ยวแรงกว่าเดิมลงไปพอสมควร
“รู้เรื่องอาการป่วยของฉันแล้วใช่ไหม” นายตำรวจยศใหญ่ถาม
“ครับ” ชายวัยกลางคนจึงพยักหน้าตอบกลับตามตรง
“เฮ้อ พอแก่แล้ว มันก็แบบนี้ พวกโรคภัยไข้เจ็บมันก็เข้ามารุมเร้า ฮ่า ๆ ”
“ที่เรียกผมมา มีอะไรหรือเปล่าครับ” พิเชษฐ์ถามอย่างตรงไปตรงมาหลังจากเห็นชายที่มักจะคอยสนับสนุนเขาอยู่เสมอ ดูมีทีท่าที่แปลกไปกว่าทุกครั้ง สุริยันที่ได้ยินแบบนั้นจึงยกยิ้มพลางเอ่ยให้ลูกน้องคนสนิทเปิดประตูห้องทำงานตัวเองออกพร้อมกับร่างสูงของใครบางคนที่เดินเข้ามา
“นี่เนวัตร ลูกชายฉัน” ทันทีที่ชายสูงวัยเอ่ยจบ ชายที่เข้ามาใหม่ก็ก้มหน้าทักทายยังคนที่นั่งอยู่ พิเชษฐ์ที
