สามชั่วโมงต่อมา…
เสียงร่างหนาของคนตัวสูงที่จับคนใต้ร่างร่วมรักอย่างบ้าคลั่งแทบไม่ให้อีกคนได้หยุด ล้มตัวลงนอนยังบริเวณด้านข้างคนตัวเล็กที่สลบเหมือดคาเอ็นของเขาไปตั้งแต่เมื่อสองชั่วโมงก่อน ทั้งที่แก่นกายหนายังคงกดแช่อยู่ภายในรูร่องสีแดงช้ำชัดเจน มือหนาดึงร่างเล็กเข้ามาอยู่ภายในอ้อมอกของตัวเองด้วยท่าทีแสดงออกชัดเจนถึงความหวงแหนที่มี
“อย่าไปเป็นของคนอื่น…” ริมฝีปากหนาพึมพำอย่างไม่คิดให้มันเกิดขึ้นเป็นแน่ ดวงตาคมเหลือบมองดูนาฬิกาที่อยู่ไม่ไกลด้วยสีหน้าที่เริ่มวางใจเมื่อพบว่ามันใกล้เวลาเข้าพิธีขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งกว่าลลินจะตื่นไปงานได้ ก็ต้องใช้เวลาอยู่ไม่น้อย อีกอย่าง…โจชัวก็ค่อนข้างมั่นใจว่า คนตัวเล็กคงจะไปไม่ไหวเป็นแน่หลังจากที่ถูกเขาจับร่วมรักไปอย่างหนักหน่วงขนาดนี้
“…ให้ผ่านวันนี้ไป เรามาเริ่มกันใหม่อีกครั้ง” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลายังคงเอ่ยออกมาตามความรู้สึกของตัวเอง เพียงแค่ผ่านวันนี้ไป เพ
