“อ๊ะ!” เมื่ออดัมกับน้ำฟ้าเอื้อมมือมาที่ช้อนกลางของต้มจืดเต้าหู้หมูสับพร้อมกัน น้ำฟ้ารีบถอยมือกลับทันที อดัมก็ตักเต้าหู้ไข่ใส่ในจานเธอแทน
“กินเข้าไปเยอะๆเลย...ผอมยังกับไม้เสียบผี” น้ำฟ้าเกือบจะสำลักเต้าหู้ที่เข้าปากไปแล้ว เธอรีบวางช้อนและหยิบแก้วน้ำที่มีน้ำเปล่ามาดื่มอย่างรวดเร็วทันที เมื่อได้ยินคำพูดของอดัม
อดัมที่เงียบและมองพฤติกรรมของน้ำฟ้าว่าเธอโอเคแล้ว ว่าเต้าหู้ไม่เข้าไปในหลอดลม
“เอามาจากไหน ‘ผอมยังกับไม้เสียบผี’” น้ำฟ้าถามกลับทันที เพราะถึงแม้ว่าอดัมจะพูดไทยได้ แต่คำยากๆแบบนี้ไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างเขาจะรู้ด้วย
“ทำไมพี่ใช้ผิดเหรอ?” อดัมถามกลับอย่างสงสัย ก็จริงอยู่ที่เขาพูดไทยได้ แต่เขาก็ไม่ได้เข้าใจทุกคำ เฉพาะคำเปรียบเปรยแต่คำนี้เขาเคยได้ยินมาจากที่เคยดูละครไทยนานแล้ว
“ก็ไม่ผิดหรอกคะ...แค่ไม่คิดว่าพี่บลูจะรู้จักคำนี้” อดัมยิ้มออกมาทันที ‘พี่บลู’ คำนี้ออกมาจากปากจิ้มลิ้มนั้น
“พี
