“บอนนี่เองคะ” เสียงจากหน้าประตูตอบกลับ
“เฮ้ย!...มีอะไรคะ?” น้ำฟ้าถอนหายใจและถามกลับ
“ดิฉันนำนมมาให้นะคะ เห็นคุณทานมื้อเย็นไปนิดเดียวเองค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ” น้ำฟ้าเปิดประตู กล่าวขอบคุณบอนนี่ และรับแก้วนมมาที่หน้าประตู
“คุณเป็นอะไรเหรอเปล่าคะ?” บอนนี่ถามกลับ เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของคนตรงหน้าดูตื่นๆ
“ปะ...เปล่าคะ...” น้ำฟ้าตอบกลับ
“อ๋อ! ค่ะ...ถ้ามีอะไรเรียกดิฉันได้เลยนะคะ...ออ!...ท่านกลับมาแล้วนะคะ” น้ำฟ้าพยักหน้า และ ‘ท่าน’ ของบอนนี่นั้นก็คือ อังเดร นั่นเอง
“ฝากบอกเขาด้วยนะคะ...ว่าฉันอยากพักผ่อนนะคะ”
“ค่ะ” บอนนี่ขานรับและขอตัว น้ำฟ้ารีบปิดประตูล๊อคอย่างเรียบร้อย และเมื่อเธอเดินกลับเข้าด้านในวางแก้วนมที่รับมาไว้บนโต๊ะ สายตามองไปยังคนที่นั่งพิงหัวเตียงมือกอดอกอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ถ้ามีคนอื่นอยู่ข้างนอกด้วย...จะทำยังไง?” น้ำฟ้ายืนถามคนตรงหน้า ไอ้!เราก็เป็นห่วงตกใจแทบแย่ แต่ดูเอาเถ
