เมื่อคุณเยี่ยมชมเว็บไซต์ของเรา หากคุณให้ความยินยอม เราจะใช้คุกกี้เพื่อให้เราสามารถรวบรวมข้อมูลสำหรับสถิติโดยรวมเพื่อปรับปรุงบริการของเรา และจดจำตัวเลือกของคุณสำหรับการเข้าชมในอนาคต นโยบายเกี่ยวกับคุกกี้ & นโยบายความเป็นส่วนตัว
เรียน นักอ่าน เราต้องการคุกกี้เพื่อทำให้เว็บไซต์ของเราดำเนินการได้อย่างราบรื่น และมอบเนื้อหาแบบส่วนตัวที่ตรงกับความต้องการของคุณ เพื่อให้เรามั่นใจได้ว่าคุณจะได้รับประสบการณ์การอ่านที่ดีที่สุด คุณสามารถเปลี่ยนแปลงการอนุญาตของคุณโดยการตั้งค่าคุกกี้ได้ทุกเมื่อ
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“……..” น้ำฟ้าหยุดเสียงหัวเราะทันที เมื่อใบหน้าขาวหันมาทางหน้าบ้านและพบกับสายตาที่เธอมองหาตลอดเมื่อเช้า “จัสติน...กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” อดัมเลื่อนสายตาไปถามชายหนุ่มที่เดินเคียงข้างมากับผู้หญิงของเขาด้วยเสียงที่ราบเรียบ ทั้งๆที่ตลอดชีวิตของจัสตินสำหรับอดัมแล้วเขามองจัสตินเหมือนน้องชายเขาคนหนึ่ง แต่วันนี้และเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกตรงข้ามกับหนุ่มน้อยคนนี้ “สวัสดีครับท่านอดัม...ผมกลับมาถึงเมื่อเช้าครับ” จัสตินตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยความเคารพคนตรงหน้า “อืม!...แต่น่าเสียดายนะที่ฉันกับพี่นายต้องเดินทางกันวันนี้” อดัมตอบกลับและสายตากวาดไปมองน้ำฟ้าด้วยความรู้สึกไม่พอใจเธอ เพราะทั้งๆที่เธอก็เดินมาถึงเขาแล้วเธอกลับยังยืนอยู่ข้างๆจัสติน ไม่ยอมเดินมาทางเขา “ผมมีเรื่องจะแจ้งท่านอดัมครับ...ผมได้มหาวิทยาลัยที่นิวยอร์กครับ” “อย่างงั้นเหรอ...ดีใจด้วยนะ...ฉันกับพี่นายรู้อยู่แล้วว่านาย