“ไม่เป็นไร...น้ำไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว...ก็วันนั้นตาเห็นว่าน้ำเป็นลมไปนะ”
“ตา...น้ำขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง”
“ตาก็ต้องขอโทษน้ำด้วย...เรื่องของคุณอดัม”
“หมายความว่าไง...” น้ำฟ้าถามกลับทันที เพราะวันนั้นน้ำฟ้าเป็นลมไปเสียก่อนที่จะรู้ว่าอมิตาเห็นเหตุการณ์ระหว่างเธอกับอดัม
“ตารู้เรื่องของน้ำกับคุณอดัมหมดแล้ว...ตาขอโทษน้ำด้วยนะ”
“ห๊า!...ตา...น้ำต่างหากที่ต้องขอโทษตา...ตาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”
“ผิดสิ!...ตาเข้าใจน้ำนะ...ถ้าเป็นตาที่อยู่ในจุดของน้ำก็คงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนกัน...ตาคุยกับคุณอดัมแล้ว...เขาดูรักน้ำมากเลยนะ” อมิตายังจำสายตาของอดัมที่มองน้ำฟ้าอย่างห่วงใยและเป็นกังวลตอนที่ น้ำฟ้าเป็นลมไปในตอนนั้นได้
“ห๊า!...เอ่อ...ทำไมตาถึงคิดแบบนั้น...”
“ตาไม่ได้คิด...เขาบอกกับตาเอง...แสดงว่าเขายังไม่ได้บอกกับน้ำสินะ....ตาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่บอกกับน้ำ” น้ำฟ้าได้แต่ฟัง เพราะเธอรู
