อดัมที่ยืนแอบมองอยู่อดยิ้มขำกับท่าทางระแวดระวังของน้ำฟ้าไม่ได้ และความจริงอาหารเขาทำเสร็จได้สักพักแล้วแต่ก็แกล้งเล่นสงครามประสาทกับน้ำฟ้าเท่านั้น และในน้ำส้มเขาก็ไม่ได้ใส่อะไรลงไปทั้งนั้น
“คุณนาวาดูน่าสงสารนะครับ” เจอาร์พูดออกมาเบาๆ เมื่อเขาเองก็เห็นอาการของน้ำฟ้าด้วยเช่นกัน
“ผมก็แค่จะให้บทเรียนกับเธอ...ว่าอย่าได้คิดหนีจากนายอดัมคนนี้...ต่อไปเธอจะได้ไม่กล้า”
“เฮ้ย!...เอาเถอะครับ!...ผมกลัวแต่ว่าถ้านายบีบเธอมากเกินไป...เดี๋ยวมันจะไม่ง่ายอย่างที่คิด”
“ผมก็กะว่าจบทุกอย่างภายในวันนี้แหละครับ” อดัมเข้าใจดีว่าเจอาร์เตือนด้วยความหวังดี
“ว้าว!!!!...ฝีมือคุณอดัมทั้งหมดเลยเหรอคะ...น่าทานทั้งนั้นเลย” อมิตาร้องออกมา เมื่อเห็นอาหารไทยหลายอย่างวางรออยู่บนโต๊ะอาหาร
“ครับ...อาหารไทยเป็นอาหารหลักของครอบครัวผมครับ”
“จริงสิ!...ตายังไม่รู้เลยว่า คุณพ่อ หรือ คุณแม่ คะที่เป็นคนไทย”
“คุณแม่ครับ...พ่อผม
