“เฮ้ย!...ค่อยยังชั่ว...แล้วคุณน้ำจะออกไปยังไงคะ”
“น้ำจะขับรถไปเองค่ะ...น้ำไปนะคะ...เดี๋ยวจะซื้อขนมกับเสื้อผ้าสวยๆที่เหมาะกับน้อยคนดีของน้ำมาฝาก” น้ำฟ้าพูดพร้อมกับชูกุญแจรถ ‘มินิ’ ที่นายบวรซื้อให้ตอนที่เธออายุครบสิบแปดและสอบใบขับขี่ผ่าน ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยได้ใช้เพราะเวลาไปเรียนก็จะมีคนรับส่งตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบัน
“ยายน้ำ!!!!” ตา หรืออมิตาที่มาถึงสถานที่นัดก่อนเวลานัดกับ เพื่อนสาว เรียกเพื่อนสาวและกอดเพื่อนสาวแนบแน่นด้วยความดีใจมากมาย
“ยายตา...น้ำหายใจไม่ออก” น้ำฟ้ากอดตอบเพื่อนสาว และอดมองรอบๆร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าย่านรัชดาไม่ได้ เพราะคนในร้านหันมามองเธอกับเพื่อนและยิ้มๆ
“น้ำ!...ก็ตาดีใจ!” อมิตาพูดพร้อมกับดึงน้ำฟ้าไปนั่งข้างๆ และน้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมา “ตอนที่พี่เขตต์ไปตามหาน้ำที่บ้านตาที่ภูเก็ตแล้วบอกว่าน้ำหนีออกจากบ้าน...ตอนนั้นตาตกใจมาก...โทรหาเพื่อนทุกคนที่คิดว่าน้ำจะไปหรือ
