ไป๋หรงเริ่มวาดภาพ โดยที่ไม่ได้รู้สึกกดดัน เมื่อก่อนตอนออกงานชมบุปผาร่วมกับราชวงศ์อยู่ต่อหน้าพระพักตร์ฮองเต้ เหล่าสนม ขุนนาง นางก็เคยแสดงฝีมือมาแล้ว แค่นี้ไม่ได้ทำให้เธอเกิดอาการเกร็งแต่อย่างไร
อี้เฟยหยางมองสีหน้ามั่นใจของไป๋หรง พลางคิดในใจอย่างนี้สิ คนที่รักต้องเป็นอย่างนี้
เหล่าศิลปิน จากสีหน้าไม่มั่นใจในตัวเด็กสาวผู้อ่อนเยาว์ก็กลายเป็นชื่นชม
ชิงชิงจึงเอ่ยถามขึ้น
“เราเดินไปดูไหม ฉันเริ่มอยากรู้แล้วว่ากาตัวนั้นฝีมือเป็นอย่างไร”
เมื่อเห็นสีหน้าชื่นชมของเหล่าอาจารย์อาวุโส ชิงชิงก็เก็บอาการอยากรู้อยากเห็นไม่ไหว
“จะบ้ารึ เธอจะไปเพิ่มความจองหองให้มันเหรอ เธอไปเถอะฉันไม่ไป”
เพื่อนอีกคนไม่เห็นด้วย เมื่อหันไปเห็นฉีป๋านเฉินที่นิ่งไม่คิดเดินไปดูก็เกิดความนับถือ เพื่อนของเธอช่างนิ่งเหลือเกิน
เพื่อนไม่รู้ที่ฉีป๋านเฉินไม่ไป
ไม่ใช่เพราะไม่อยากรู้
แต่เธอรู้แล้วต่างหาก ภาพนั้นจะออกมางดงามและ
