จ้าวเฟยซูกลับถึงบ้านก็เจอจ้าวไป๋ตงกำลังนั่งเล่นกับบุตรสาวอยู่
เธอเดินเข้าไปร่วมวงอย่างปกติ
“ฉันไปหาพี่ชายมา ตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมซ่งจวินแต่เห็นว่าปลอดภัยแล้วจึงกลับบ้านมา”
“คุณเป็นคนตระกูลจ้าวแล้ว ไม่ควรไปวุ่นวายเรื่องราวในตระกูลซ่งอีก” จ้าวไป๋ตงเอ่ยขึ้น พยายามเก็บซ่อนความคิดในใจ
“ฉันรู้แล้วค่ะ”
จ้าวไป๋ตงไม่ได้เอ่ยเกินจริง หากจะไปเยี่ยมก็ควรรอไปพร้อมกันไม่ใช่แอบไปเช่นนี้ มันไม่ใช่การไปหาสู่กันปกติ
ถึงแม้จ้าวเฟยซูไม่ได้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์แต่การเข้าไปสอบถามเช่นนี้ก็ถือว่าเกินสิ่งที่คนแซ่อื่นจะกระทำ
เมื่อเห็นสีหน้าภรรยาสลดลงก็ใจอ่อนลง
“ช่างเถอะ คุณอาจจะตกใจ" จ้าวไป๋ตงมีเปลี่ยนเป็นเสียงนุ่มนวลขึ้น
“ฉันว่าจะไปหาลูกอี้ถัง แต่พอมีเรื่องอาจจะไม่ไปแล้วค่ะ” จ้าวเฟยซูบอกแผนการของตัวเอง มาคิดดูแล้วเธอควรจะไปต่างประเทศ
“ไปเถอะ เรื่องนี้ผมจะจัดการเองลูกอาจจะรอคุณอยู่”
จ้าวไป๋ตงเอ่ยอนุญาต
