พ่อเลี้ยงฉินมาถึงเกือบบ่าย เสียงรถจอดอยู่หน้าบ้าน มีฉินหยางกำลังยืนรอพ่อด้วยความตื่นเต้น
“พี่หยาง ฉันมาแล้ว” เสียงฉินเหมยตะโกนออกมาก่อนที่จะลงรถ
ฉินหยางตกใจเมื่อเห็นว่าฉินเหมยจะวิ่งมากอดตัวเอง มือที่กำลัง เก้ๆ กังๆ ทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ยกขึ้นเตรียมโอบกอดน้องสาว
แต่ร่างเล็กของน้องสาวกลับวิ่งเลยไปตัวเขาไป
“พี่ไป๋หรง พี่คิดถึงฉันไหม” ฉินหยางหันมองตามเห็นฉินเหมยซุกตัวในอ้อมกอดของไป๋หรง
“เข้าบ้านกันก่อนค่ะ” ไป๋หรงหันมาคำนับทักทายพ่อเลี้ยงเล็กน้อย
ฉินหยางรีบวิ่งไปถือของช่วยพ่อ ฉินฟางยืนดูทุกคนยิ้มน้อย ๆ ใบหน้าแฝงความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
“ฉันมีเรื่องจะเล่าให้พี่ฟังเยอะแยะมากมาย เอาเรื่องอะไรก่อนดี”
ฉินเหมยคล้ายคนมีเรื่องพูดไม่หยุด โชคดีที่พ่อเลี้ยงแวะไปรับลูกสาวคนเล็กก่อนเดินทางมา ช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นไม่น้อย เพราะสาวน้อยจอแจไม่หยุด
“แม่คะ บ้านยังตกแต่งไม่เสร็จ แม่กลับบ้านไปช่วยพ่อตก
