“มะ...ไม่เจ้าค่ะท่านโหว ข้าไม่กล้า ข้าไม่กล้าอีกแล้วได้โปรดเถิดท่านโหว เห็นใจข้าได้หรือไม่ ข้ากับลูกลำบาก หากโดนลงโทษหนักไม่มีเงินจะรักษาตัว บ้านก็ไม่มีจะอยู่...ข้า...ข้า...ข้าหมดสิ้นหนทางแล้วจริง ๆ ” เสียงคร่ำครวญทั้งคลานสี่ขาเข้ามาหาท่านโหว
“หึ...ขึ้นอย่างหงส์ลงอย่างสุนัข!!!”
โหยงเยี่ยนกล่าวคำทับถมเพิ่มเข้าไปอีก ปากดีนักต้องโดนเช่นนี้ถึงจะหลาบจำ
“ท่านโหว...ท่านอย่ากังวลใจไป เชิญพาฮูหยินไปพักเถิด ไว้ทางนี้เป็นข้าช่วยจัดการดีหรือไม่” แม่นมจี้ฉงรีบรับหน้าที่แทน กลัวท่านโหวของนางจะใจอ่อนให้คนชั่วเช่นนี้
คนเช่นนี้ต้องเจอกับนางเท่านั้นถึงจะสมน้ำสมเนื้อกัน
“เช่นนั้นฝากท่านแม่นมจัดการให้ดี อย่าให้มาสร้างความรำคาญใจในจวนอีก หากผู้ใดในเรือนนี้สมาคมกับสองแม่ลูก วางแผนเข้ามาทำลายคนในจวน ขายออกเป็นทาสชั้นต่ำที่สุด”
เสียงสั่งเหี้ยมนั้นทุกคนล้วนรู้ดีว่าท่านโหวนั้นเป็นคนเด็ดขาดเพียงใด ต่อไปค
