บทที่ 2 เข้าหอ1/2
1214 คำ
เขาควรจะหยุดทำร้ายนางสิ...เหตุใด!
“อื้อออ!...ฮึก”
เสียงหวานครางออกมา เมื่อเขาบดจูบอย่างหื่นกระหายจนริมฝีปากของนางบวมเจ่อ กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ในปากตีขึ้นจมูกจนความฝาดของเลือดขมปร่าในปากของนางชวนแทบจะคลื่นไส้ แต่เขาก็ยังไม่หยุด!
ความคุกรุ่นในกายของชายผู้ไม่เคยหาความสำราญแทบจะปริแตก ยิ่งนางดิ้นรนเขายิ่งขยี้ให้แรงขึ้น ต่อให้รับรู้ว่านางเจ็บ แต่คนเจ็บกว่าคือเขาต่างหาก
ใครจะรู้ดีไปกว่าคนที่เคยผ่านความชอกช้ำนี้มาก่อน
ภาพใบหน้ามารดาที่สิ้นลมต่อหน้าต่อตา ทำให้เขาไม่เคยพิศวาสอยากขึ้นเตียงกับสตรีนางใด หากไม่เพราะฝ่าบาทชี้แนะหนทางแก้แค้นนี้ เขาไม่มีวันแตะต้องบุตรสาวของศัตรูเป็นเด็ดขาด
สาบาน!
ร่างกำยำบดเคล้าริมฝีปากเล็กอย่างดึงดัน จนปากนางยามนี้บวมเจ่อด้วยฝีมือคนใจร้ายเช่นเขา เพราะอยากลงโทษปากเล็ก ๆ นี้ว่าอย่าริกล้าหาญต่อปากต่อคำกับเขา หวังเพียงว่านี่คือบทเรียนเริ่มต้น แต่ทว่าเขาไม่คิดจะจบแค่จูบเดียวหรอก เมื่อนางอยากลองดีเขาก็ยินดีสนอง!
รอยยิ้มเหี้ยมผุดขึ้น เมื่อร่างบางอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงขัดขืน และปล่อยให้เขากระทำอย่างย่ามใจ
หัวใจของจิวฮวาสั่นเทาไม่ต่างจากร่างกายนัก ความตื่นตระหนกนี้เพราะเขาที่ทำให้นางหวาดกลัวอีกครั้ง
ไม่...ต้องไม่ใช่แบบนี้
ข้าต้องการให้เขาหยุดรังแก มิใช่รังแกให้หนักขึ้น
ต้องมีอะไรผิดพลาด!
“กลัวข้าขึ้นมาบ้างแล้วหรือ...” เขาถอนจูบออก แล้วแนบใบหน้าที่ข้างแก้ม กระซิบให้ลมหายใจเป่ารดไปในหูด้วยน้ำเสียงกระเส่าและเย้ายวนกลับเช่นกัน
คิดว่าเจ้ายั่วเป็นผู้เดียวหรือจิวฮวา ^_^
มือหยาบกระด้างจากการจับหอกจับกระบี่ ค่อย ๆ ดึงอาภรณ์บางเบาที่เหมาะกับการเข้าหอของร่างเล็กออกมา สอดมือเขาไปสัมผัสแผ่วเบากับต้นขานวลเนียนราวกับใยฝ้ายสีขาวที่นำมาถักทอเป็นเสื้อผ้า
แม้ดวงหน้าจะมองด้านบนที่สาบเสื้อแยกออกจนเห็นชุดเอี๊ยมตัวในที่ปกปิด สองเนินอวบไว้ แต่มือร้ายกาจของเขานั้นล้วงลึกเข้ามาในกระโปรงของนาง คลึงนวดเบา ๆ อย่างเย้ายวนที่ต้นขา และเป้าหมายนั้นผู้เป็นบุรุษย่อมรู้ดีว่าคือจุดใด
จิวฮวารู้สึกวาบหวามขึ้นในร่างกายจนต้องครางออกมาเสียงหวาน แม้ว่าจะขบริมฝีปากให้มันข่มความเสียวเพื่อหยุดยั้งแล้ว แต่ทว่าอารมณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทำให้นางพ่ายแพ้แก่มัน
“อื้อ...มะ...ไม่...เจ้าค่ะ...อื้อ อย่า...!”
“อย่าหยุดใช่หรือไม่ ข้ารู้ดี” มือหนายังคงคืบคลานเข้าไป จวนเจียนใกล้กลีบปุบผาเต็มที เรียวนิ้วแกร่งเกี่ยวซับในตัวจิ๋วที่ปกปิดดอกไม้อันสวยงามของสตรีออกมา แล้วเหวี่ยงมันทิ้งไปข้างเตียง
“หยุด...หยุด...ทะ...ท่าน...โหว...อื้อ ถ้าท่านโหวไม่หยุดข้าจะคิดว่าท่านติดบ่วงเสน่หาของข้าจนลืมแล้วซึ่งความแค้นแต่เดิมระหว่างบิดาของข้าจนสิ้น!” จิวฮวาตวาดออกมา เพื่อพยายามปรับดวงชะตาให้ไม่จบสิ้นแบบเดิม และเรียกสติเขาให้จดจ่ออยู่กับการแก้แค้นนางในทางอื่นแทน
เราสองคนควรหยุดชะตาบ้าบอนี้เสียที!
นางปลุกไฟแค้นของข้าให้ลุกโชนขึ้นอีกแล้ว ให้ตายสิ!
หมับ!!
เขาปล่อยมืออีกข้างที่รวบตรึงข้อมือของนางไว้ แล้วหันไปคว้าหมับเข้าให้ที่เนินอิ่มของนางแทน ออกแรงบีบเคล้นให้หนัก สมกับที่นางเป็นคนปลุกความโหดร้ายในกายของเขาให้ตื่นขึ้น
สีหน้าเจ็บปวดของนาง ทำให้เขารู้สึกพอใจ
“ชอบความรุนแรงใช่หรือไม่” เขาไม่ยั้งมือเมื่อนางชอบเช่นนี้ก็ลองดู
“ไม่...ข้าเกลียด...เกลียดท่าน”
“คิดว่าข้ารักเจ้างั้นหรือ...”
“สาบานสิ...สาบานจะไม่รักข้า” นางให้เขาสบถสาบานออกมา แต่ทว่าอีกคนกลับไม่สนใจ
“ข้าไม่ใช่ทาสของเจ้า เหตุใดต้องทำตามที่เจ้าสั่ง”
นอกจากเขาจะไม่สาบานแล้ว ยังคิดหมายย่ำยีนางอีก หยาดน้ำตาใส ๆ ค่อย ๆ ไหลลงมาอย่างไม่รู้ตัว แม้ว่าตัวเองจะพยายามเข้มแข็งแล้วก็ตาม มือเล็กปาดลวก ๆ ออกจากใบหน้า ไม่ให้เขาเห็นความชอกช้ำในดวงตาของนาง
“แค่นี้เจ็บปวดแล้วหรือ”
“ไม่”
“ดี...เจ้าคงไม่รู้ว่าบิดาเจ้าทำอะไรไว้กับมารดาข้าบ้าง เช่นนั้นข้าจะแสดงให้เจ้าดู” เสียงเหี้ยมตวาดลั่นออกมาอย่างโกรธจัด
นางเกิดมาก็วันที่มารดาเขาสิ้นชีพลงแล้ว แล้วนางก็ไม่รู้ว่าบิดากระทำสิ่งใดบ้าง นางไม่อาจจะย้อนเรื่องที่เกิดและผ่านมาแล้วได้ ความฝันของนางคือเป็นสิ่งที่จะเกิดเบื้องหน้าเท่านั้น คลับคล้ายคลับคลาเป็นสิ่งเตือนให้ระแวดระวังภัยที่กำลังจะเกิดขึ้น
“อื้อ” หลัวอวิ๋นหยาง ก้มหน้าลงประกบริมฝีปากจูบอย่างเร่าร้อนอีกครั้ง เขาบีบบังคับให้ร่างเล็กรับสัมผัสที่ดุดัน ทั้งความโกรธและความเสน่หาในตัวนางอย่างไม่รู้ตัว เขาดุนดันลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปกวาดต้อนหยอกเย้าลิ้นเล็กของนางให้ตอบรับสัมผัส จนนางเคลิบเคลิ้มตอบกลับอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“อื้ม...!” ง่ายดายเสียจริง
เสียงครางของท่านโหวดังออกมาอย่างพอใจ รสหวานของนางมันช่างเหมือนกับตอนเขาดื่มสุราดอกท้อที่มีทั้งรสชาติหวานและมัวเมาไปในตัว รู้ตัวอีกทีก็ดื่มเสียจนเมามายร่างกายโซเซไปแล้ว
ฮึก...!
นางต้องรับสัมผัสอย่างหลบเลี่ยงไม่ได้ จูบครั้งนี้แม้ดุดันแต่มันแฝงความต้องการในส่วนลึกซึ่งนางก็อ่านไม่ออก มันต่างจากคราแรกที่เขาต้องการทำให้นางเจ็บเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
ยามนี้นางไม่รับรู้สิ่งใดนอกจากปลายลิ้นที่เอาแต่ใจของเขา สอดรัดเรียวลิ้นนางจนพันเกลียว
กว่าที่เขาจะปลดปล่อยให้ริมฝีปากนางเป็นอิสระ ก็จนนางเริ่มหอบหายใจสะท้านจนตัวโยน
ข้าเกือบหมดลมแล้ว!
แต่ความปั่นป่วนในร่างกายของนางนี่สิ จะจัดการอย่างไรดี นางพยายามสกัดกั้นอารมณ์ต้องการร่างกายบุรุษจนเผลอกัดริมฝีปากห้อเลือด อารมณ์พลุ่งพล่านทำให้ใบหน้านางแดงจัดจากการสูบฉีดของเลือดในกาย พร้อมกับดวงตาที่มองเขาด้วยความปรารถนาที่ยากจะมอดดับได้เองในยามนี้
บุรุษผู้นี้ร้ายกาจยากรับมือ!
ไม่รู้ว่าเขาทำสิ่งใดกับร่างกายตนถึงได้ปั่นป่วนเช่นนี้
ร่างสูงปีนขึ้นมากดทับตัวนางที่นอนมองเขาด้วยดวงตาฉ่ำวาวอย่างระทดระทวย สติยามนี้ของนางคงกระเจิงไปไม่แพ้บุรุษเช่นเขา
ยิ่งดวงตาดำทะมึนมองร่างบางด้วยความเสน่หาที่เอ่อล้นในอกแล้วยิ่งยากจะตัดใจไม่กลืนกินนาง
- ผู้เขียน
