กี่ภพกี่ชาติข้าก็พบพานสามีเลวผู้นี้

บทที่ 3 ยัดเยียดความเป็นสามี1/2

ความยิ่งใหญ่ของความเป็นบุรุษแทรกผ่านโพรง

บุปผานุ่มอุ่นและคับแน่นเข้าไปอย่างยากลำบาก จนต้องเพิ่มแรงดันให้ล้ำลึกยิ่งกว่าชักกระบี่ต่อสู้กับศัตรู ความหนักหน่วงที่ดันเข้ามาทำให้คนที่อยู่ใต้ร่างแทบหยุดหายใจ ความเจ็บปวดรุนแรงของความเป็นชายที่ยัดเยียดมานั้นสร้างความร้าวรานราวกับร่างจะแหลกสลาย

แต่เมื่อสองร่างสอดเชื่อมประสานกัน เขาไม่รั้งรอให้นางได้ชินกับสิ่งแปลกปลอมที่ยัดเยียดเข้ามา ทั้งเคลื่อนกายเข้าหานางอย่างดุดันเร่าร้อน

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!

เสียงร่างกายแน่นหนั่นกระทบกับเนื้อนุ่มจนเกิดไปเสียงดังออกไปด้านนอก สาวใช้ที่ได้รับหน้าที่ให้อยู่รอคอยปรนนิบัติก็ขยับให้ยืนห่างเรือนมากขึ้น เมื่อเสียงไม่เบาที่เล็ดลอดออกมาจากเรือนรับรองที่ใช้เป็นห้องหอชั่วคราวตามคำสั่งของผู้เป็นใหญ่ของจวน

ร่างกำยำขยับกายแรงขึ้นเรื่อย ๆ โหมเอวสอบเข้าหาเรือนร่างเล็กจนร่างกายโยกคลอน เมื่อความปรารถนาในกามารมณ์อันดำมืดเข้าครอบงำ เขาก็มิผ่อนแรงอีกต่อไป

จิวฮวาเริ่มชินชากับความเจ็บปวด เมื่อเวลาผ่านไปราวหนึ่งเค่อ ที่เขาโหมกายเข้าหา จากนั้นเสียงครางแว่วหวานก็ดังขึ้นอย่างห้ามไม่ไหว เรือนร่างของนางเว้าวอนโหยหาความดุดันของเขาเสมือนกับร่างของตนกำลังจะปริแตกอีกครั้ง คล้ายกับวูบแรกของอารมณ์ในตอนที่เขาใช้นิ้วกับเรือนร่างของนางก่อนจะเปลี่ยนเป็นความดุดันอันใหญ่ของเขา

หลัวอวิ๋นหยางรู้สึกพึงพอใจมาก ยามเมื่อลำกายของเขาสอดลึกหายเข้าผ่านกลีบบุปผาไปในโพรงที่ฉ่ำด้วยน้ำหวาน ในตำราวสันต์สวาทนั้นอธิบายว่าน้ำส่วนนี้ของสตรีหวานนัก แต่ยามนี้เขาไม่ต้องการจะดื่มกินให้เสียเวลาอีกต่อไปแล้ว

“ชื่นชอบหรือไม่เล่า...นี่แหละคือความเจ็บปวดที่เจ้าจะได้รับ” เขาอยากให้นางเจ็บ เจ็บให้มากให้ได้สักครึ่งหนึ่งของมารดาที่เคยเจ็บปวดทุรนทุราย จากฮ่องเต้ชั่วนั่น

มันขืนใจไม่พอยังบีบคอมารดาของเขาอีกด้วย ก่อนแม่เขาจะตายตะโกนให้เขาดูแลตัวเองให้ดี นั่นคือคำสั่งเสีย นางครวญครางว่ามิอาจจะทนสู้หน้าผู้เป็นบิดาได้จริง ๆ จึงขอสิ้นใจตายเสียดีกว่า

แม้ว่าเขาจะร้องเรียกนางสักเท่าไหร่ อ้อนวอนขอให้หลวนเฉินบิดาของจิวฮวาเลิกทำร้ายมารดาเพียงใด แต่มันก็ไม่ยอมหยุด จนเขาต้องเสียคนที่รักยิ่งกว่าสิ่งใดไป

ยิ่งนึกถึงยิ่งทำให้ความเคียดแค้นผุดขึ้นในดวงตา จนมืดดำสนิทกลายเป็นสีนิลแห่งรัตติกาลไร้แสง

“บอกมา...พูดออกมาว่าเจ้ารู้สึกอย่างไร!” เสียงแหบเครือไม่คล้ายจะร้องไห้เอ่ยออกมาพร้อมดวงตาสีเข้ม ความร้อนผ่าวฉายออกมาอย่างเด่นชัด ดวงหน้าหวานของนางเหมือนกำลังชื่นชอบที่ให้เขาทำรุนแรงเช่นนี้ มันทั้งเว้าวอนและร้องขอนั่นทำให้เขาขัดใจยิ่ง

ทำไม...

ทำไมนางไม่เจ็บปวดเล่า!

ดวงตาทรงเสน่ห์มองอย่างตราตรึงร่างของนางไว้และหยุดชะงักเมื่อนางไม่ตอบ ทั้งมองมาที่เขาอย่างรู้สึกฉ่ำในความสุข

จิวฮวาลุ่มหลงรสสวาทของเขา จนเคลิบเคลิ้มไปแล้ว ยามนี้นางไร้สติ ปรารถนาเพียงอย่างเดียวคือให้เขาส่งนางถึงแดนเซียน

“ช่วย...ช่วยด้วย...ข้าต้องการท่าน”

ใบหน้าคมเครียดลงเมื่อได้ยินเสียงเว้าวอนเช่นนี้ นางเจ็บจริงหรือเขามาปรนเปรอความสุขให้กันแน่ ชักไม่แน่ใจ แต่ทว่าจะถอดถอนยามนี้ร่างกายส่วนนั้นมันกลับไม่ยินยอมเสียอย่างนั้น

นางไม่มีทีท่าต่อต้าน ทั้งยังนอนไร้เรี่ยวแรง นอกจากภายในกลีบบุปผาเท่านั้นที่เต้นตุบอย่างเชิญชวนให้เขาขยับเข้าหา มือหนาชั่งใจเพียงชั่วครู่ ก่อนกระตุกเชือกที่พันธนาการมือของนางไว้ที่หัวเตียงออกให้เป็นอิสระ แล้วเป็นฝ่ายตอบรับคำเชื้อเชิญของนางด้วยการเคลื่อนกายเข้าหาอย่างหนักหน่วงเช่นเดิม

สองมือเล็กจิกเข้าที่แผ่นหลังเรียกร้องเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ความหวามไหวในกายนี้นางอยากขจัดมันออกให้สิ้นซาก ดวงตาที่เคยหลับแน่นก่อนหน้าลืมขึ้นมองใบหน้าคมคร้าม อย่างสนใจ

กี่ภพกี่ชาติข้าก็เจอท่าน!

กี่ภพกี่ชาติท่านก็ยังเกลียดข้า!

กี่ภพกี่ชาติท่านก็อยากทำลายข้าให้แหลกคามือ!

แต่นางก็ยังติดบ่วงเสน่หาของเขาเช่นเดิม ร่างกายของนางทนไม่ไหวแล้ว อยากให้เขาช่วยให้หลุดพ้นจากความทรมานนี้

ร่างกายเล็กเกร็งเครียดเหยียดตึงจนปลายเท้าเป็นเส้นตรง หัวสมองขาวโพลนพร่าเลือนเมื่อเขาส่งนางถึงแดนเซียนที่ปรารถนา ได้เสียที

เพราะเมื่อครั้งแรกนั้นเขาหลอกล่อให้นางขึ้นไปสู่จุดสูงสุด แต่ไม่ทำให้นางได้ดื่มด่ำความสุข ก็ผลักนางร่วงจากแดนเซียน แต่เมื่อใช้ร่างกายเชื่อมประสาน เขากลับเชื่อฟังคำขอร้องอย่างปรารถนาของนาง

นางยกมุมปากขึ้นข้างหนึ่งด้วยรอยยิ้มพร้อมกับความสุขในคืนเข้าหอที่ได้รับ

ช่างเป็นสามีที่เอาใจภรรยาเสียจริง!

แต่เมื่อร่างของเขาซุกซบลงมาที่หน้าอกอุ่นของนาง ใบหน้าชื้นเหงื่อก็เงยขึ้นมองปลายคางมน ดวงหน้าพริ้มเพราหลับตาซึมซับความสุขนี้ เขาอยากทำลายนัก!

แล้วก็ไม่รอช้าอีกต่อไป แรงเคลื่อนกายในกลีบบุปผาเริ่มขึ้นอีกครั้ง แรงขยับทำให้นางลืมตาโพล่งมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ท่านโหว...!”

“ครั้งเดียวจะไปพอได้อย่างไร...เจ้าต้องเจ็บปวดอีก เจ็บปวดเยอะ ๆ” และคราวนี้มันเป็นการทรมานของจริง เขาส่งนางขึ้นสูงสุดแล้วก็หยุดพัก แล้วก็ลากนางขึ้นมาด้วยการเคลื่อนกายเข้าหาอย่างดุดัน แต่เมื่อจวนเจียนจะถึงเขาก็ฉุดนางลงจากสวรรค์

ความรู้สึกนี้มันช่างแสนทรมานยิ่ง และเขาก็ทำซ้ำ ๆ หลายครั้งหลายครา การที่เห็นสวรรค์อยู่เบื้องหน้าแต่ไม่อาจจะก้าวข้ามไปแตะได้ มันทรมานเช่นนี้เอง นางพึ่งซึ้งในรสชาติก็ตอนที่เขาทรมานนางอย่างจริงจัง

จนเมื่อครั้งสุดท้ายที่นางไม่ทนอีกต่อไป ใช้แขนกอดเกี่ยวสะโพกของเขาไว้จิกปลายเล็บลงกับก้น เมื่อเขาหมายจะหยุดอีกครั้ง เขาทรมานนาง แต่เมื่อได้รับแรงกระตุ้นความอัดอั้นของบุรุษก็ปะทุเดือดซัดสาดเข้ามาเหมือนเกลียวคลื่นกระทบชายฝั่ง

“พูดออกมาว่าเจ้าเจ็บปวด...!”