~เอพริล~
เสียงเรียกชื่อที่น่ากลัวทำให้ฉันต้องลุกขึ้นมา และไปกินข้าวกับเขาตามที่เขาต้องการ แต่เราก็ต่างคนต่างกิน เราแทบไม่คุยกันเลย และพอกลับมาถึงบ้านพัก เราก็แยกย้ายกันอยู่คนละมุม แม้กระทั่งตอนนอน เราไม่มีการทำกิจกรรมก่อนนอนเหมือนทุกวัน เราต่างคนต่างนอน โดยการนอนหันหลังให้กัน
เช้าวันต่อมา
ฉันตื่นมาทำอาหารเช้าตามปกติ ซึ่งก็เป็นข้าวต้มเหมือนเดิม เพราะในตู้เย็นไม่มีวัตถุดิบมากนัก
เมื่อฉันเห็นเขาเดินลงบันไดมา ฉันจึงตักข้าวต้มวางไว้บนโต๊ะให้เขา ก่อนจะเดินขึ้นบันได
“จะไปไหน?” เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ
“ไปอาบน้ำค่ะ”
“แล้วไม่กินข้าวกับพี่เหรอ?”
“หนูกินแล้วค่ะ” พูดจบฉันก็รีบเดินขึ้นบันไดมาทันทีโดยที่ไม่รอให้เขาพูดต่อ
และหลังจากที่เตรียมตัวพร้อมที่จะกลับกรุงเทพฯ เรียบร้อยแล้ว ฉันก็ไปนั่งรอในรถ ยังไม่ทันที่เขาจะขึ้นรถ ฉันเห็นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหู เขาคุยอยู่สักพักก็วางสายและเข้ามาในรถ
