ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง
~เอพริล~
หลังจากที่มาถึงห้างสรรพสินค้า ฉันก็ได้แต่เดินตามเขาต้อยๆ ส่วนเขาก็เดินเข้าช็อปนั้นช็อปนี้เป็นว่าเล่น และเขาก็เป็นคนเลือกเสื้อผ้า ชุดชั้นใน และชุดนักศึกษา ทั้งหมดด้วยตัวของเขาเอง และเป็นคนจ่ายเงินทั้งหมด ฉันผู้ซึ่งไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธก็ได้แต่เออออไปกับเขา
“หนูหิวหรือยัง?”
“นิดหน่อยค่ะ”
“พี่อยากกินอาหารญี่ปุ่นอ่ะ ไปกินกันมั้ย?”
“ได้ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกันก่อน แล้วค่อยมาช็อปต่อเนอะ”
“นี่ยังไม่พออีกเหรอคะ มันเยอะเกินหนูใส่ไม่ทันหรอกค่ะ”
“ห้ามดื้อกับพี่สิ แล้วก็ห้ามขัดใจพี่ด้วย”
“ค่ะ”
แล้วเขาก็พาฉันไปกินที่ร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง เราใช้เวลาอยู่ในร้านอาหารประมาณชั่วโมงครึ่ง เขาก็พาฉันไปตะลุยช็อปต่อ แต่ว่าคราวนี้ไม่ใช่เสื้อผ้าแล้ว แต่เป็นพวกกระเป๋า รองเท้า นาฬิกาข้อมือ เครื่องประดับต่างๆ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นของแบรนด์เนมทั้งนั้น คราแรกฉันก็ป
