เช้าวันต่อมา
~ออกัส~
หลังจากที่เมื่อคืนผมเป็นหมอรักษาเด็กป่วยจนหายดี วันนี้เราสองคนก็มาเรียนได้ตามปกติ ผมไปส่งเธอที่คณะนิเทศศาสตร์เหมือนเดิม แล้วผมก็ขับรถไปจอดที่ตึกคณะที่ผมเรียน
“ไงมึง หายดีแล้วเหรอ?” เสียงของไอ้ปรินซ์เอ่ยทักทายผม
“เออ…หายดีแล้ว”
“แต่ดูท่าทางมึงยังเพลียๆ อยู่เลยนะ” คราวนี้เป็นเสียงของไอ้วายุ
ที่เพลียเพราะไม่ค่อยได้นอนต่างหากล่ะ ผมคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป
“คืนนี้ไปตี้กันมั้ยมึง” ไอ้วายุเอ่ยชวน
“กูไม่อยากไปว่ะ”
“เดี๋ยวนี้มึงเป็นอะไร พวกกูชวนไปเที่ยวไม่ค่อยอยากจะไป” ไอ้วายุถามออกมาอีกครั้ง
“กูไม่ได้เป็นอะไร ก็กูพึ่งจะหายป่วย เลยไม่ค่อยอยากไป”
“แต่มึงต้องไป เพราะคืนนี้เค้าบอกว่ามีแต่ของเด็ดๆ ทั้งนั้น รับรองว่ามึงต้องชอบ” วายุพูดพร้อมกับส่งยิ้มอย่างมีเลศนัย
“กูไม่ไปไม่ได้เหรอ กูขี้เกียจไปอ่ะ”
“ไม่ได้ มึงต้องไป ถ้ามึงไม่ไปกูจะบุกถึงห้องมึงเลยคอยดู” ไอ้วา
