“ถือว่าผมเลี้ยงแล้วกันนะครับ เป็นการขอโทษที่เดินชนคุณ”
“แต่ว่า...” ปิ่นแก้วทำท่าจะห้ามแต่เขายกมือขึ้นค้านเสียก่อน อีกอย่างพนักงานเสิร์ฟก็รับเงินไปเรียบร้อยแล้ว
“งั้นเราไปเดินเล่นกันไหมครับ ที่นี่มีร้านอาหารและร้านขายของที่ระลึกหลายร้าน เอาไว้วันหลังอยากจะเลี้ยงผมกลับก็ไม่ว่ากันครับ” เขาตัดบท ปิ่นแก้วเห็นว่ายังไม่ดึกนักและผู้คนยังเดินเล่นกันอยู่ เธอเลยไปตามคำเชิญของเขา ภาคินเป็นคนสุภาพ เขาให้เกียรติเธอ และทิ้งระยะห่างไม่ให้น่าเกลียด ร่างสูงคอยดูเธอเลือกข้าวของ แสดงความคิดเห็นในบางครั้ง ผู้ชายแบบนี้หายากจริงๆ ถ้าใครได้เป็นแฟนคงจะมีความสุขที่สุด เพราะไม่เรื่องมาก เอาใจเก่งและให้เกียรติ เขายังแย่งของในมือเธอไปช่วยถือ จนโดนแม่ค้าหลายร้านแซวว่าเป็นคู่รักกัน เขาจึงออกตัวอย่างสุภาพว่าเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น เพื่อไม่ให้เธออึดอัดและเสียหาย
“ขอบคุณมากนะคะที่เดินมาเป็นเพื่อนซื้อของ” ปิ่นแก้วปาดเหง
