สุดท้ายภารัญและเพื่อนๆ ก็พักอยู่ที่เกาะ และดูเหมือนจะถูกคอกับสองสามีภรรยาเป็นอย่างมาก เลยพูดคุยกันนาน โดยเฉพาะเรื่องของรมิตา
ตอนนี้รมิตาหลับอยู่บนเปรริมหาด ซึ่งผูกอยู่ระหว่างต้นไม้ที่ขึ้นริมฝั่ง เวลาน้ำขึ้นก็จะซัดลอดใต้เปรพอดี อากาศเย็นสบายทำให้เธอหลับไปนานกว่าชั่วโมงแล้ว ร่างสูงเดินลุยน้ำเข้า เขายืนมองเธอก่อนจะยกยิ้มออกมา
“หึ! กล้าหนีมาไม่กลัวจะถูกลงโทษหรือไงฮึ” เขาพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะหามุมนั่งจ้องอีกฝ่ายอยู่แบบนั้น จนกระทั่งเธอรู้สึกตัวตื่นขึ้น รมิตาตกใจจนเกือบตกเปรเมื่อเห็นเงาคนอยู่ไม่ไกล ภารัญรีบเข้ามาประคองเพราะกลัวเธอตกน้ำ
“ระวังหน่อย” เขาบอกเสียงอ่อนโยน
“อะ เออ คุณมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ปล่อยก่อนเถอะค่ะ”
ภารัญไม่พูดอะไร เขาช้อนอุ้มเอาคนน้องขึ้นแนบอก เพราะนี่ก็บ่ายมากแล้ว ต้องพาเธอกลับเข้าบ้าน
“อย่าดื้อนะขิม พึ่งจะหายไข้ไม่ใช่เหรอ” เขาพูดแค่นั้นก็ทำรมิตาเงียบ เพราะพูดไปก็คงไม่มีผล
