“อ้าว...ข้าก็มาของข้าตามปกติ มิเห็นมีผู้ใดห้ามข้า อ้อ...แต่เมื่อครู่ทหารยามข้างนอกก็จะมิให้ข้าเข้ามา แต่ข้าบอกว่าต้องมาเพื่อถวายการดูแลและติดตามพระอาการของหวางเฟย”
“ท่านรู้หรือว่า...พระธิดา...เอ้อ...องค์ชายาทรงประชวร”
“มิได้เป็นเช่นนั้นดอก องค์ชายานั้นสบายดี...เพียงแต่ข้า...เอ้อ...ข้าแค่นำโอสถบำรุงมาถวายให้พระองค์ก็เท่านั้นล่ะ”
หมอหลวงอึกอักเพราะได้รับปากหวางเฟยไปแล้วว่าจะไม่ปากโป้งบอกใครเรื่องที่เขามาถวายการดูแลอาการของนางวันก่อน หลินเจินเองก็กำลังกังวลจึงไม่ทันสังเกตแต่ก็ตอบกลับไปว่า
“นำโอสถนั้นมาให้ข้าเถิด ข้าจะนำไปถวายพระองค์เอง”
“มิเป็นไรดอกสนม ข้าต้องเข้าเฝ้าด้วยตัวเองเพื่อตรวจดูพระอาการ...เอ้อ...ทั่ว ๆ ไปว่าปกติดีหรือไม่ นี่เป็นรับสั่งจากหลู่อ๋องให้ข้ามาคอยถวายการดูแลเพื่อมิให้หวางเฟยไม่สบายในช่วงฤดูร้อนจัดเช่นนี้”
รับสั่งของหลู่อ๋องเช่นนั้นหรือ? หลินเจินฉุกนึกว่าบัดนี้องค์ชาย
