จางลี่เก็บงำความรู้สึกที่แท้จริงนั่นคือตื่นเต้นและวิตกกังวลต่อเรื่องของราชองครักษ์เจียนเจ้าไว้ภายใน นางไม่อยากบอกเรื่องนี้แก่ใครแม้แต่นางต้นห้องเพราะมันอาจเป็นเรื่องสำคัญมาก คงเป็นเรื่องที่เจียนเจ้าไม่อยากให้ใครรับรู้นอกจากเขาและนางเพียงเท่านั้น แต่แล้วเมื่อกำลังจะหย่อนกายลงนั่งนางกลับเซเกือบล้มจนนางต้นห้องรีบเข้ามาประคองร่างไว้และร้องด้วยความตกใจ “ท่านหญิง...ท่านหญิงเป็นอะไรเพคะ” “ข้าไม่รู้” จางลี่นั่งลงโดยการประคองของนางต้นห้องอย่างใกล้ชิดก่อนค่อย ๆ เอนหลังลงนอนบนแท่นบรรทม ตอนแรกนางคิดว่าวิงเวียนเล็กน้อยแต่ดูเหมือนอาการนั้นเป็นหนักกว่าตอนก่อนกลับเข้ามาในตำหนัก “ท่านหญิง ท่านหญิงหน้าซีดมากเลยนะเพคะ หลินเจินจะไปตามหมอหลวงมาตรวจดูพระอาการนะเพคะ” “อย่าเลย” จางลี่รีบดึงมือหลินเจินไว้แต่พอจะขยับตัวกลับลุกไม่ไหวจนต้องนอนลงอีกครั้ง หลินเจินกุมมือของนายหญิงไว้แน่น “แบบนี้ไม่ดีแน่เพคะ ท่าท