หลี่เจี๋ยเฟ้นฟอนปลายจมูกโด่งตามซอกคอ ลูบไล้สัมผัสเรือนร่างเนียนงามราวหยกล้ำค่านั้นอย่างใหลหลง ล่วงล้ำและครอบครองนางหนแล้วหนเล่าด้วยเพลิงพิศวาสร้อนรุ่มแผดเผา และเมื่อไฟรักของหนุ่มสาวสงบลงจึงยังคงเหลือเพียงเสียงหอบหายใจหน่วงหนัก หลี่เจี๋ยยังกอดรัดและลูบโลมเรือนร่างงดงามราวดอกไม้แย้มกลีบสะพรั่งของจางลี่ นางซบหน้ากับอกแกร่งและกระซิบเสียงแผ่ว
“ท่านพี่...ใยจึง...รีบร้อนนักเพคะ”
“รีบร้อนหรือ...ไม่เลย...พี่คิดถึงเจ้าจนแทบทนไม่ไหว ตอนออกว่าราชการพี่เฝ้ารอเวลานั้นให้ผ่านไปเพื่อจะได้รีบกลับมาที่นี่”
“หม่อมฉันมิได้สำคัญยิ่งไปกว่างานราชการบ้านเมืองดอกนะเพคะ”
“เจ้าสำคัญต่อพี่...จางลี่”
น้ำเสียงของหลี่เจี๋ยยังหอบเหนื่อย เขาพลิกร่างหนาขึ้นทาบทับร่างเปล่าเปลือยขององค์ชายา ใบหน้าเข้มคมคายภายใต้เรือนผมดำยาวสยายนั้นอ่อนโยน นัยน์ตาดำยาวรีอาบประกายวาววามยามจับจ้องเข้าไปในดวงตาของจางลี่ เขาก้มลงไปและจูบบนมุ
