“ เมื่อคืนคุณหมอตวาดหนู ”
“ คุณไปทำอะไรผิดเข้าล่ะคะ ไม่ทำตามกฎที่ท่านบอกไว้หรือเปล่า ”
“ ก็... ”
“ คุณหมอท่านไม่ใช่คนไร้เหตุผล หากคุณทำตามกฎก็ไม่มีอะไรที่ต้องห่วง ฉันขอตัวนะคะ ” คุณแม่บ้านพูดแค่นั้นก่อนเดินจากไป
ใช่สิ คุณแม่บ้านเป็นคนของเขาก็ต้องเข้าข้างเขาเป็นธรรมดา แต่ที่เธอพูดมันก็ถูก
เธอไปล่วงล้ำกฎที่เขาตั้งไว้...
แต่ที่ทำไปเพราะเป็นห่วงไงเล่า !
แต่ยังไงเสียเธอก็ผิดนะ ผิดที่แหกกฎอยู่ดี
ในใจของเธอสับสน นี่เขามีอำนาจอะไรกับหัวใจเธอนักหนาถึงขนาดที่กลับผิดเป็นถูกได้
เรื่องนี้เธอผิดสินะ...
เขาอาจจะอายที่ละเมอแบบนั้นแล้วคนอื่นเห็น เขาคงไม่ได้ตั้งใจที่จะตวาดเธอลั่นแบบนั้นหรอก อีกอย่างหนึ่งเขาคงไม่ได้เกลียดเธออย่างที่คิด ถ้าเกลียดแล้วจะเป็นห่วงเป็นใย สั่งให้คุณแม่บ้านมาดูแลสิ่งที่ขาดเหลือทำไมกัน
หัวใจที่ร้อนรนในคราวแรกค่อยเย็นลง ในเมื่อทำผิดก็ต้องยอมรับผิด ไว้เขากลับมาเธอจะขอโทษ
