ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ฉันปล่อยให้ตัวเองยืนซบกับไหล่กว้าง ให้ตายเถอะ…นี่มันไคเลอร์คนที่ฉันไม่ชอบหน้าที่สุด แต่กลับกลายเป็นคนเดียวกับคนที่ฉันแสดงอีกด้านออกมา ด้านที่แม้แต่ยัยการ์ตูนที่สนิทกันมาก ๆ ยังไม่เคยเห็นมันเลยด้วยซ้ำไป
ทว่าตอนนี้ร่างกายของฉันคงถึงจุดที่ขีดขั้นสุดจริง ๆ ทั้งเรื่องแม่ เรื่องไคเรน และคนชอบนินทาพวกนั้น มันถาโถมจนคนที่แข็งกระด้างสุดจะทนแล้วเหมือนกัน
ฉันรีบเรียกสติที่เหลือน้อยนิดให้รีบกลับมา ก่อนที่ไคเลอร์จะกลายมาเป็นตัวเองแล้วมีเรื่องให้ล้อฉันไปมากกว่านี้
"ฉันไปทำงานละ" ขณะที่ว่าก็เช็ดน้ำตาที่อาบท่วม ไม่กล้าเงยหน้าสบตาคนให้ยืมอ้อมกอดเพราะรู้ดีว่าตอนนี้ฉันมีสภาพไม่น่ามองแค่ไหน
"เดี๋ยวสิหมอ" ไม่ทันจะได้หันหลัง คนตัวโตตรงหน้าก็รีบดึงร่างของฉันกลับมาอีกครั้ง ในขณะที่ฉันก้มหน้างุด แทบจะแทรกกลับเข้าไปในอ้อมกอดเพราะความอาย ยิ่งคนตรงหน้าเป็นน้องชายของคนที่แอบรัก ก็ยิ่งอายจนไม่ร
