แสงแดดอ่อน ๆ ยามเย็นส่องลอดม่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอนสีขาวสะอาด เธอกะพริบตาช้า ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยกับอาการหนักศีรษะที่ยังหลงเหลืออยู่ แล้วก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นเมื่อพบว่ามีใครบางคนนั่งอยู่ปลายเตียงในห้องของเธอเอง
"นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง..." น้ำเสียงยังคงแหบพร่าแต่เต็มไปด้วยความประหลาดใจเพราะยังจำเหตุการณ์ก่อนหน้าไม่ได้ดี
ไคเลอร์นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ที่อยู่ปลายเตียง มือหนึ่งเท้าคาง อีกข้างถือโทรศัพท์มือถือหมุนเล่นไปมา ใบหน้าเรียบนิ่งราวกับรอคำถามนี้อยู่แล้ว
"ผมหายตัวมา" คำตอบของเขาทำเธอถอนหายใจ นอกจากจะปวดหัวจากการเป็นลมแล้วยังต้องมาปวดหัวกับเด็กปั่นประสาทตรงหน้าอีก
หมอเค้กขยับลุกขึ้นนั่งช้า ๆ พลางเหลือบมองรอบตัว เห็นผ้าห่มที่คลุมตัวเธอไว้ หมอนรองศีรษะที่ถูกขยับให้พอดี และน้ำเปล่าบนโต๊ะที่วางอย่างเรียบร้อย
"นาย...เป็นคนทำเหรอ"
"เปล่า ผมใช้เวทมนตร์เสกมา" เขาตอบทันควัน พลางลุกขึ้
