หลายวันต่อมา....
ครืดด! ครืดด!
ร่างสูงโปร่งละสายตาจากโน็ตบุ๊ค หันมามองจ้องโทรศัพท์มือถือ แผดเสียงร้องดังเรียกความสนใจจากเจ้าของ หมายเลขสิบหลักเด่นหราบนหน้าจอสัมผัสทำคิ้วหนาขมวดขึ้นเป็นปม ก่อนที่สายนั้นจะตัดไปแต่ก็โทรเข้ามาใหม่อีกครั้ง และคราวนี้ทอยเลือกที่จะกดรับสาย
[สวัสดีครับ ผมไม้ครับ] ปลายสายกรอกเสียงแนะนำตัว
“....ครับ” ทอยนั่งนึกอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบรับ ไม้ลูกน้องคนสนิทพ่อเนเน่
[นายต้องการให้คุณมาหาครับ มีธุระสำคัญจะคุยด้วย]
“ธุระ?”
[ใช่ครับ...ผมจะส่งโลเคชั่นให้ รีบมาก่อนสี่ทุ่มนะครับ นายไม่ชอบคนผิดเวลา] จบประโยคยาวเหยียดไม้กดตัดสายทิ้งทันที ไม่รอฟังว่าทอยจะตอบตกลงหรือไม่
“ธุระงั้นหรอ” ทอยพึมพำเสียงเบา คิดทบทวนคำพูดของไม้ นานหลายนาทีกว่าจะดันตัวลุกจากเก้าอี้ลงไปยังลานจอดรถของคลับ ขับรถยนต์ส่วนตัวออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว บางทีพ่อเธออาจมองเห็นความจริงใจของเขาแล้วก็ได้ ถึงได้
