“แต่ที่นี่ไม่มีเตียงนะ” เนเน่พูดบอกยิ้มๆปล่อยให้ชายหนุ่มนัวเนียไม่ห่าง
“บนโต๊ะ หรือโซฟา ผมให้เน่เป็นคนเลือก”
เนเน่ไม่พูดตอบ มือบางจับประคองใบหน้าคมเงยขึ้นมองสบตากัน นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามกรอบหน้าชายคนรักอย่างอ่อนโยน
“ก่อนหน้านี้เคยเห็นเน่อยู่ในสายตาบ้างมั้ย”
“ไม่”
“ตอบแบบนี้เน่น้อยใจนะ” ใบหน้าสวยแสร้งเบนหนีไปอีกทางราวกับว่าเสียใจเสียเต็มประดา เพราะต้องการให้เขางอนง้อ
“หึหึ!เน่เป็นพี่สาวเพื่อน แถมยังเป็นลูกคุณเดย์ไนท์อีก ใครจะกล้าล่ะครับ”
“....”
ท่อนแขนแกร่งช้อนอุ้มคนตัวเล็กในท่าเจ้าสาวเมื่อเห็นว่าเธอยังเฉยเมยไม่สนใจกัน ทั้งที่เขาไม่ได้ทำผิดอะไรเพียงแค่พูดความจริงออกไปเท่านั้น ก่อนจะวางลงบนโต๊ะทำงานอย่างเบามือราวกับกลัวว่าร่างนั้นจะเกิดรอย และหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้หนังตรงหน้าเธอ
“โกรธผม?” ทอยเลิกคิ้วถามอย่างใจเย็น
“ไม่โกรธ” ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พลันตวัดแขนเรียวกอดอก โดยไ
