พรึ่บ!
“กรี๊ด! ไอ้บ้าปล่อยนะ เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง” เนเน่ร้องตะโกนเสียงดังลั่น คนที่แอบเข้ามาในห้องส่วนตัวล้มลงทาบทับกกกอดเธอไว้แน่นจนแทบหายใจไม่ออก อีกทั้งยังพยายามหอมแก้มเนียนอย่างถือวิสาสะ แต่ไม่เป็นผลเพราะมือบางขวางกั้นไว้ไม่ยอมให้เขาทำตามใจง่ายๆ สายตาคู่สวยเพ่งมองผ่านความมืดสลัว มือเล็กเอื้อมกดสวิตช์โคมไฟจึงได้เห็นใบหน้าเขาอย่างชัดเจน
“ทอย...หายไปไหนมา” เสียงหวานเอ่ยเรียกคนรักด้วยความดีใจแต่ก็แฝงไปด้วยความตกใจไม่น้อย พลันตวัดท่อนแขนกอดตอบอย่างโหยหา
“โอ๊ย!!”
“เป็นอะไร? เจ็บตรงไหน” ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงนุ่ม มือเล็กรั้งเสื้อเชิ้ตเขาขึ้นเห็นเลือดสีแดงสดไหลซึมเปรอะเปื้อนผ้าก๊อตสีขาวบริเวณเอวสอบ ไหนจะต้นแขนซ้ายอีก
“อย่าบอกนะว่าถูกยิงอีกแล้ว” เป็นแผลทั้งตัวแล้วเนี่ย ฉันต้องทำยังไงทอยถึงจะเลิกทำอาชีพนี้ซักที ใครจะอยากเห็นคนรักต้องเจ็บตัวซ้ำๆกัน
“ผมไม่เป็นไร ขอหอมหน่อยได้มั้ย
