ทอยรู้สึกตัวตื่นในช่วงเช้าของวันใหม่ ดวงตาคมมองเพดานห้องไม่คุ้นตา ทว่า กลิ่นของยาฆ่าเชื้อลอยฟุ้งเข้าจมูกทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าที่นี่คือโรงพยาบาล ก่อนที่สายตาจะมองเห็นคนตัวเล็กนั่งก้มหน้าซบเตียงหลับสนิทท่าทีไม่สบายตัว
“เน่...เนเน่”
“ทอยฟื้นแล้วหรอ...เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเล่ามาให้หมดเลยนะ” เสียงหวานแหบแห้งเอ่ยถาม พลันดันตัวนั่งหลังตรงอย่างรอฟัง ‘ถ้ามีอะไรเกินเลยกับยัยนั่นล่ะก็...แม่จะจับหักแขนหักขาตรงนี้เลยคอยดู’
“เมื่อคืน....” ทอยนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ก่อนจะเริ่มเล่าอย่างละเอียดให้เนเน่ได้ฟังตั้งแต่ต้น
“จิ๊!ต้องเป็นฝีมือแด๊ดแน่ๆ” เนเน่พูดโพล่งขึ้นหลังจากได้ฟังคำบอกเล่าจากปากทอย ‘ครั้งนี้แด๊ดทำเกินไปแล้วนะ’
“แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ” คราวนี้เป็นเนเน่พูดบอกเรื่องราวในมุมของเธอบ้าง
“เดี๋ยวเน่มานะ”
“ไม่...อย่าไป” ทอยรีบปราม เขาพอเดาออกเธอคิดจะทำอะไร อย่างน้อยเรื่องนี
