"ฉันไม่หยุดแล้วคุณจะทำไม"
"ก็ไม่ทำไม"
"งั้นออกไปได้แล้วค่ะ ฉันจะทำของว่างให้ลูกต่อ"
"ก็ทำไปสิ พี่มัดมือมัดเท้าเธออยู่รึไง"
เพียงฝันจึงหันกลับมาขนมปังหน้าหมูต่อเงียบๆ เพราะไล่ยังไงรามก็คงไม่ไปอยู่ดี อีกอย่างที่นี่มันบ้านเขา ไม่ใช่บ้านเธอ
ยี่สิบนาทีผ่านไป เพียงฝันก็ทำขนมปังหน้าหมูเสร็จ
"ว้าว น่ากินจังเลยค่ะคุณแม่"
"ค่อยๆ กินนะคะ มันร้อน"
"มาเดี๋ยวพ่อเป่าให้" จนถึงตอนนี้เขาก็ยังตามติดเธอเหมือนเหาฉลามไม่ห่าง
"ฟู่ววๆๆ" รามสูรเป่าไล่ลมร้อนสามสี่รอบจนแน่ใจว่าไม่ร้อนแล้วก็ส่งขนมปังชิ้นเล็กพอดีคำเข้าปากลูกสาวคนโต
"พ่อเป่าให้โปรดด้วย"
รามสูรเป่าอีกชิ้นให้ลูกชายคนเล็กทันที เวลาที่เด็กๆ กินเลอะ เขาก็จะใช้นิ้วโป้งค่อยๆ เช็ดอย่างเบามือเหมือนกลัวลูกเจ็บ
เพียงฝันเบือนหน้าหนีการกระทำแสนอ่อนโยน ถึงเขาจะไม่รักเธอ แต่เธอก็ควรจะดีใจใช่มั้ยที่เขารักลูก
กินเสร็จ รามสูรก็สอนลูกทำการบ้านต่อ จากนั้นไม่
