"พวกหนูไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน" เด็กๆ ไม่มีทางคิดกันเองได้แน่ๆ
"พี่แมวค่ะ ฮึก" แมวก็คือสาวใช้ที่จ้องคอยจะค่อนขอดเธออยู่ทุกวินาทีที่มีโอกาส ที่ผ่านมาเธอไม่เคยโต้ตอบเลยสักครั้งเพราะไม่อยากมีปัญหา แต่ครั้งนี้แมวทำเกินไป
"ไม่ต้องร้องค่ะ พวกหนูไม่ใช่หมาหัวเน่าแล้วก็ไม่ใช่ลูกเมียน้อยด้วย พวกหนูเป็นลูกพ่อรามแล้วก็แม่ฝัน" เพียงฝันเช็ดน้ำตาให้ลูกอย่างเบามือ
"ช่ายย โปดบอกแย้วแต่ปี้แมวไม่เชื่อน่ะ"
"เดี๋ยวคุณแม่ไปบอกพี่แมวให้ใหม่ น้องโปรดน้องปราณเล่นของเล่นอยู่ในห้องเงียบๆ รอคุณแม่นะคะ"
"โปดขอขนมย้วยได้มั้ยก๊าบจุนแม่ โปดกับปี้ปันหิ๊วหิว" แสดงว่าที่ไปเจอกับแมวก็น่าจะเป็นเพราะเด็กๆ พากันเข้าไปหาขนมกินในครัว
เพียงฝันพยักหน้าแล้วลงมาที่ครัว ใบหน้าเรียบสนิทเป็นสิ่งที่เห็นได้ยากมากจากคนยิ้มง่ายอย่างเพียงฝัน
"มีอะไรรึเปล่าคะคุณฝัน" เพียงฝันไม่ตอบคำตอบป้าแม่บ้านที่ไม่ได้ใจดีแต่ก็ไม่ได้ใจร้ายกับเธอ
